#2Βρίσκομαι ακριβώς στην ίδια κατάσταση με σένα, με την διαφορά ότι από το καλοκαίρι μένω πλέον στο εξωτερικό και μας χωρίζει πολύ μεγάλη απόσταση... Είμαστε μαζί 4 χρόνια, αλλά πλέον έχω αμφιβολίες αν θα ήθελα να είμαστε μαζί για το υπόλοιπο της ζωής μου. Τον αγαπώ πολύ, δεν θα ήθελα να τον χάσω, έχουμε δεθεί πάρα πολύ... αλλά νιώθω ότι κάτι μέσα μου δεν είναι το ίδιο. Δεν τον ποθώ με τον ίδιο τρόπο, ούτε μου λείπει. Παρατηρώ ότι με ελκύουν άλλοι άνθρωποι και πιάνω τον εαυτό μου να σκέφτεται ότι θα ήθελα να μην έχω σχέση, ώστε να μπορώ να φλερτάρω και να ζήσω εμπειρίες με κάποιον άλλο χωρίς να νιώθω τύψεις. Και μετά σκέφτομαι ότι δεν πρόκειται να βρω κάποιον άλλο τόσο κατάλληλο για σχέση, και ότι δεν αξίζει για τέτοιες σκέψεις και πρόσκαιρες εμπειρίες να χαλάσω αυτό που ήδη έχω και ότι είμαι επηρεασμένη-ενθουσιασμένη από την νέα πραγματικότητα που ζω. Αλλά με θορυβεί το ότι ίσως η απόσταση να είναι απλά η κορυφή του παγόβουνου σε μία κατάσταση που είχε ήδη αρχίσει να αλλοιώνεται με τον καιρό, απλά όταν είσαι με τον άλλο μαζί, δεν έχεις ίσως το χρόνο να τα διαπιστώσεις και να τα παραδεχθείς. Όταν είσαι μακριά από τον άλλο και δεν έχεις την συναισθηματική κάλυψη, εκεί είναι το θέμα- αν την αποζητάς ή νιώθεις ότι μπορείς να ζήσεις και χωρίς αυτήν.Μήπως φοβάσαι και εσύ να ρισκάρεις, ακόμα και αν βλέπεις ότι η σχέση αυτή δεν σου κάνει πια το ίδιο κλικ, από τον φόβο ότι μπορεί να μην βρεις κάτι καλύτερο και ότι θα πρέπει να υποστείς τις συνέπειες της απόφασής σου;