Και κάπως έτσι βλέπουμε πώς δουλεύει το κράτος πρόνοιας: Όποια προέλευση κι αν έχουν οι πόροι (ιδιώτη χορηγό, ΕΣΠΑ, φόρους υπέρ τρίτων κλπ), μια έκφανση του κράτους (νπδδ κλπ) αναλαμβάνει την ευθύνη της εκτέλεσης ενός σχεδίου. Δεν κάνει παθητικό outsourcing σε Μ.Κ.Ο. / συλλογικότητες/ εκκλησίες κάθε λίγο και λιγάκι. Επειδή η αναξιοπάθεια του συνανθρώπου είναι συλλογικό μας άγος, κι αν ευθυνόμαστε όλοι γι' αυτή, πρέπει, που και που, να την αντιμετωπίζουν οι αντιπροσωπευτικοί θεσμοί μας -κάποτε Όχι μονο με εγκαίνια, αλλά και (βιο)εξουσιαστικά-. Αλλιώς οι αδύναμοι θα μένουν βορά στις φιλανθρωπικές κορόνες της Εκάλης ή θα γίνονται παστίλιες-με-τον-πονο-του-Άλλου για να πιπιλούν όσοι ψάχνουν πάντα έναν νέο της γης κολασμένο να απελευθερώσουν. Μπράβο και πάλι μπράβο.