#1 Amen! Ναι θυμάμαι το είχα σχολιάσει και τότε σε σχετικό άρθρο. Δεν καίγομαι για την Άνιστον και την υπόληψή της. Αλλά αυτή η απέραντη κατινιά, χαιρεκακία, μικροαστισμός της κατωτέρας υποστάθμης, όλη αυτή η νοοτροπία που τόσοι και τόσες επέλεξαν να προβάλουν πάνω της με ενόχλησαν πάρα πολύ. Όχι εξ ονόματός της: ακόμη και δίκιο να έχουν για το πώς ένιωσε, δε με αφορά. Με ξενέρωσε απίστευτα που αυτή η νοοτροπία εξακολουθεί να είναι τόσο διαδεδομένη, και να αντιμετωπίζεται ως τόσο αυτονόητη, λογική και αποδεκτή. Είναι προσβλητική για την "παρατημένη", που κλαίει αενάως το χαμένο κελεπούρι, είναι προσβλητική για την άλλη γυναίκα, που πρέπει οπωσδήποτε να είναι ραδιούργα και υποχθόνια (το να είναι ήδη υπό κατάρρευση η προηγούμενη σχέση και να τελείωνε ούτως ή άλλως το αποκλείουμε), είναι προσβλητική για τον άντρα, που είναι είτε άβουλο χόρτο (τον έδρεψε η κακιά μάγισσα κι αυτός ούτε που μπορούσε να αντισταθεί, ο πτωχός) είτε κτηνώδες γουρούνι (δεν του επιτρέπεται να αλλάξει γνώμη, να μεταβληθούν τα συναισθήματά του, ακόμη κι αν δράσει εν τέλει ξεκάθαρα και ανοίξει νέο κεφάλαιο στη ζωή του) ή και τα δύο, με κάποιο μαγικό τρόπο. Α, είναι προσβλητική και για ένα τσούρμο παιδιά, που ακόμη και μια ντουζίνα χρόνια μετά δεν επαρκούν για να νομιμοποιήσουν ηθικά ένα γάμο. Πάντα ο πιο νομιμοποιημένος γάμος είναι ο άλλος, επειδή αυτή "τον είδε πρώτη". Ένα μάτσο παρωχημένες νοοτροπίες μπλεγμένες μαζί.
