5. Μισώ τις κηδείες και τις αγρυπνίες και τις ταφές και όλο αυτό το απαράδεκτο σούργελο. Δεν νομίζω ότι είναι απαραίτητα για να καταπιείς το χαστούκι ότι ένας αγαπημένος σου δεν υπάρχει πια. Μάλλον σαν οδυνηρή υπενθύμηση λειτουργούν. Για να μην συζητήσουμε το κοινωνικό aspect του πράγματος. Που έχεις τον πόνο σου και πρέπει να στέκεσαι και να χαιρετάς τους παρευρισκόμενους και να μιλάς μαζί τους κλπ. Θέλω να σας πω ότι όταν ο πατέρας μου πέθανε, την στιγμή της ταφής του, υπήρχαν κάποιοι (συγγενείς και φίλοι) που απαίτησαν με πολύ άκομψο τρόπο να ανοιχτεί το φέρετρο για να δουν τον νεκρό. Εμείς αρνηθήκαμε φυσικά. Και ακούσαμε πολύ αρνητικά σχόλια γι'αυτό. Εκείνη τη στιγμή, πάνω από τον ανοιχτό τάφο, στον οποίο παραχώναμε τον πατέρα μου που πέθανε από μια ανίατη ασθένεια, το μόνο που ήθελα ήταν να τους πλακώσω όλους στο ξύλο και να τους διώξω με τις κλωτσιές.Ο θρήνος είναι κάτι πολύ δύσκολο και πολύ προσωπικό. Δεν καταλαβαίνω γιατί πρέπει να γίνεται τέτοιο σούργελο. Δεν είσαι καθόλου παράλογη που αισθάνεσαι έτσι. Είμαστε πολλοί.
