Chapeau εξωγήινη. Πάντως κι εγώ δεν ήθελα καθόλου να κάνω παιδιά όταν ήμουν 30, για τους πρακτικούς λόγους: απώλεια ελευθερίας, κόπος, άγχος, αγωνίες και έξοδα. Μετά συνέβησαν διάφορα γεγονότα σαν αλυσιδωτή αντίδραση. Το κυριότερο είναι ότι ερωτεύτηκα έναν άντρα που με έκανε να θέλω να κάνω μαζί του όλα όσα απαξίωνα μέχρι τότε. Επίσης χτύπησε βιολογικό καμπανάκι. Επιθυμία τεκνοποίησης αυθόρμητη, ενστικτώδης και σε καμία περίπτωση εκλογικευμένη. Το έχω ξαναπει και εισέπραξα αρνητισμό αλλά θα το ξαναπώ κι όποιος θέλει ας το πετάξει στα σκουπίδια: μην υποθέτεις στα 30 σου, ότι είναι επιλογή σου να κάνεις ή να μην κάνεις παιδιά. Γιατί παίζει, ΑΝ αποφασίσεις τελικά ότι θέλεις να κάνεις (που ξαναλέω δεν είναι απολύτως θέμα λογικής σκέψης και συνειδητής απόφασης.. είναι και θέμα βιολογικής παρόρμησης), μπορεί να μην είσαι σε θέση τελικά. Οπότε μην θεωρείς αυτονόητο ότι το 'τρένο' θα είναι εκεί να σε περιμένει. Μετά την προσωπική μου εμπειρία στο θέμα αυτό, οι άνθρωποι που σκέφτονται σαν την κοπελιά της ερώτησης #6, μου φαίνονται πλέον πολύ αυτάρεσκοι. Ίσως και να κάνω λάθος.Τέλος να πω ότι το να μεγαλώνεις ένα παιδί είναι όντως δύσκολο. Χάνεις την ελευθερία σου. Όχι μόνο την φυσική αλλά και την ψυχική. Είσαι σε μια μόνιμη αγωνία αγωνία για το αν όλα θα πάνε καλά. Υπάρχει άπειρη κόπωση ειδικά τα πρώτα χρόνια. Και πάρα πολλά έξοδα. ΑΛΛΑ. η αγάπη που εισπράτεις είναι ασύγκριτη. Τέτοια αγάπη δεν θα νιώσεις ούτε από έναν μεγάλο και δυνατό έρωτα. Αξίζει όλα τα αρνητικά. Άλλωστε και ποιο πράγμα στη ζωή δεν έχει και μια αρνητική πλευρά?Αλλά κι αν πάλι δεν το επιλέξεις, δεν σε αδικώ. Σε καταλαβαίνω καλύτερα από όσους δεν έχουν παιδιά. Αλήθεια.
