Προσωπικά απόλαυσα αυτή την ωμή Διονυσιακή προσέγγιση του Έρωτα ως γενετήσια ορμή, αντί ως συναίσθημα. Βέβαια, αντιλαμβάνομαι ότι είναι ζήτημα ατομικής ιδιοσυγκρασίας (και εμπειριών ίσως?) το να μην θεωρηθεί τούτο το έργο ως χυδαίο ή γελοίο από κάποιους αναγνώστες.
