Κατ' αρχάς να λύσουμε μια παρανόηση που φαίνεται να είναι ιδιαίτερα διαδεδομένη:Ένα παιδί δεν είναι ιδιοκτησία των γονέων του, ούτε των συγγενών του. Με απλά λόγια, δεν κάνουν ό,τι γουστάρουν επειδή είναι παιδί τους.Στον γονέα δίνεται κατ' αρχήν το δικαίωμα (και ταυτόχρονα και υποχρέωση) να αποφασίζει για το παιδί του, επειδή έχει τον στενότερο σύνδεσμο με αυτό. Αυτό δεν σημαίνει όμως πως, ό,τι και αν γίνει, το παιδί πρέπει να βρίσκεται με τον γονέα του ή, ελλείψει αυτού, με κάποιον άλλο κοντινό του συγγενή, σώνει και καλά.Αυτό που υπολογίζεται (ορθώς) είναι το συμφέρον του παιδιού, όχι του συγγενή. Και όταν ο γονέας είναι εγκληματίας, όπως εν προκειμένω η μητέρα του παιδιού, είναι απόλυτα λογικό, ότι το μέλλον του παιδιού πρέπει να αποφασισθεί με ιδιαίτερη περίσκεψη και αφού πρώτα εξεταστούν όλες οι παραμέτροι και η καταλληλότητα των προτεινόμενων προσώπων, αντί να δοθεί το παιδί "γουρούνι σε σακί", επειδή έτσι το ήθελε η μάνα του.Αλλά και για να μπούμε στην ουσία της υπόθεσης : Με ποια λογική θεωρούνται σώνει και καλά ως κατάλληλα πρόσωπα για την ανατροφή του παιδιού η μητέρα και η αδελφή της Ρούπα; Σίγουρα η μητέρα της δεν έκανε και την καλύτερη δουλειά στην ανατροφή της Ρούπα και δεν έχουμε λόγο να θεωρούμε εκ των προτέρων ότι έκανε κάτι διαφορετικό στην ανατροφή της αδελφής της.Δεν διατηρώ καμία αμφιβολία ότι υπεραγαπούν το παιδάκι. Και λοιπόν; Αν υπεραγαπούσε το παιδάκι σας ο Χίτλερ (δεν λέω ότι είναι το ίδιο, παράδειγμα φέρνω), θα του το δίνατε να το αναθρέψει σε περίπτωση που δεν θα μπορούσατε να το κάνετε εσείς;