Γιατί ρε παιδιά κρυβόμαστε πίσω από το δάχτυλό μας? Όταν είχα παχύνει κατά 10 κιλά μέσα σε έναν χειμώνα νευρίαζα και εγώ με τα σχόλια που μου έκαναν. Όταν έχασα αυτά τα κιλά και όλοι σχολίαζαν το πόσο αδυνάτισα, δεν με ενοχλούσε καθόλου, ίσα - ίσα. Είμαστε τελικά τόσο υποκριτές? Θέλουμε να ακούμε μόνο τα καλά? Στο τέλος κατέληξα στο γεγονός ότι όταν άκουγα σχόλια για το πάχος μου, νευρίαζα γιατί όλοι αυτοί μου υπενθύμιζαν το πόσο τσαντισμένη ήμουν με τον εαυτό μου. Μου υπενθύμιζαν το πόσο πολύ αφέθηκα να γίνω σαν γουρουνάκι, χωρίς να υπολογίζω ούτε την υγεία μου, ούτε την εμφάνιση μου. Και πόσο πολύ σιχτίριζα και ζήλευα τους υπόλοιπους που μπορούσαν να συγκρατούνται και να μην τρώνε ότι βρουν μπροστά τους. Όταν αποφάσισα να το ράψω, αδυνάτισα. Και μου περάσαν όλα. Ας είμαστε λίγο ρεαλιστές και ας δούμε τι πραγματικά μας φταίει. Ο εαυτός μας και τίποτα άλλο...... :)