Πιο εύστοχη απο ποτέ η απάντηση στο 4, σε εποχή πανδαιμόνιου απο 'φεμινισμούς' και δήθεν open-mindedness για όλα.Πραγματικά είναι καταθλιπτικό - και κάνει μπαμ απο την απάντηση της Λένας και απο το πόσες φορές έχει επαναλάβει παρεμφερείς απαντήσεις σε παρεμφερείς ερωτήσεις - το πόση άγνοιά και πόσο εθελοτυφλείν επικρατούν σε άντρες και γυναίκες ως προς το πόσο σεξισμό όλοι κουβαλάμε μέσα μας (πρωτίστως για τους εαυτούς μας). Και οκ, άντε το κουβαλάμε στη σκέψη και στους αυτοματισμούς, αλλά όταν τα βάζουμε κάτω και τα ξαναβλέπουμε και γραπτά, απορώ, δεν βλέπουμε λιγάκι έστω πόσο η δυτική φιλοσοφία / πολιτισμική κληρονομιά μέσα στην οποία διαμορφώθηκε η σκέψη μας πριν καν το καταλάβουμε, έχει φτιάξει τα πιο επικίνδυνα 'αυτονόητα' μέσα μας? Τόση πληροφόρηση, τόσες πλατφόρμες και τόσα μέσα για επικοινωνίας και παρατήρηση. Και ακόμα συντηρούμε (τόσοι πολλοί) τυφλά την δυτική κληρονομιά μας σε όλα της τα ασπρόμαυρα, σε πράξη και θεωρία. Με τον Πλατωνικό δυισμό να ισοπεδώνει - ακόμα - τα πάντα σε δίπολα όπως 'ιδεατό' VS 'αντίτυπο', 'ύλη' VS 'πνεύμα' (και πάντα με ελιτιστική ιεράρχιση του ενός 'πάνω' απ΄το άλλο) και να οδηγεί με τους ασπρόμαυρους διαχωρισμούς του -μετά την παιδική ηλικία- σε αντιληπτικό όλεθρο, ακόμα και στην θεωρία μας, τελικά, δεν βλέπουμε πώς και πού είναι στραβό και άρρωστο το κάθε 'αυτονόητο' στην κάθε εκτίμησή μας. ''Ο λόγος που η ερωτική έλξη που νιώθει ο άλλος δεν σε υποβιβάζει ως άνθρωπο είναι επειδή κανείς δε μπορεί να αφαιρέσει την αξία που έχεις με τη σκέψη του. Μόνη σου το κάνεις αυτό.''>> Αυτό κι αν θα ήταν -έστω θεωρητικά- λογική εξέλιξη (μετά απο κάποια ηλικία) του κληροδοτημένου 'αυτονόητου' δίπολου: 'σεξουαλικότητα=ζωώδες=χαμηλό > σεξ/σωματική έλξη' VS 'προσωπικότητα=πνεύμα=ποιοτικό > αγαπη/πνευματική έλξη'. Μέσα όμως στο χάος των 'αυτονόητων' value judgements για τη σεξουαλικότητα και το σεξ, δεν είναι εύκολο να το νοιώσει κανείς μας πρακτικά αυτό που λέει η Λένα, μετά τις τόσες έμμεσες και άμεσες πλύσεις εγκεφάλου που γίνονται σε όλους μας για το σεξ, τα φύλα και όλα τα διαπροσωπικά. Αλλά, έστω ως θεωρία που στέκει, το ποσοστό των ανθρώπων που το διακρίνουν φαντάζει τόσο μικρό. Τραγικά πλάσματα είμαστε - ακριβώς για την δυνατότητα (που σπανίως γίνεται) ικανότητα για ουσιαστική ενδοσκόπηση και αυτοπαρατήρηση.
