#1 Εγώ θα επιμείνω, τι στο καλό σημαίνει "ελεύθερη σχέση με αποκλειστικότητα"; Ζαχαρούχο γάλα χωρίς ζάχαρη;#7 "Πέρσι, έκανα παρέα με μια κοπέλα από τη δουλειά μου και η φίλη μου δε μου μιλούσε γιατί θεωρούσε ότι δεν την υπολόγιζα πια. [...] Δε μπορώ τις εντάσεις και τα μούτρα και πανικοβάλλομαι στην ιδέα ότι θα έχει πάλι παράπονα." Ωχ. τα υπόλοιπα που λέει δεν είναι τόσο φοβερά, αλλά αυτό ακούγεται λίγο προβληματικό. Οι ζηλιάρηδες άνθρωποι είναι γενικώς από τις καταπιεστικίτερες μορφές ζωής, αλλά σε μια ερωτική σχέση ένα μίνιμουμ ζήλειας αποτελεί συνήθως μέρος του πακέτου. Στη φιλία όμως; Εκτός ίσως από την περίπτωση που μονίμως και συστηματικά φτύνεις άνευ λόγου έναν μέχρι πρώτινος κολλητό, γενικά η εκδήλωση ζήλειας στη φιλία μου κάνει τρομερά αρνητική εντύπωση. Δεν ξέρω αν είναι η δική μου τάση να μη είμαι ιδιαίτερα διεκδικητική με το χρόνο των φίλων μου που με κάνει να το βλέπω έτσι... Αλλά όπως και να'χει, αυτό το "Γιατί κάνεις παρέα με αυτήν; ΔΙΚΗ μου φίλη δεν είσαι;" μου ακούγεται κάπως. Ασχέτως του έχουμε καν θέσει όρια στους φίλους μας, δεν τους έχουμε παντρευτεί. Όποιον θέλουμε κάνουμε παρέα. Επίσης έχω παρατηρήσει τη συμπεριφορά κυρίως σε γυναικείες φιλίες - συγγνώμη για το gender profiling, απλώς αυτή είναι η εμπειρία μου - και προέρχονται από άτομα είτε ανώριμα συναισθηματικά, που στρώνουν (ίσως) σταδιακά, είτε με διάφορα κόμπλεξ, που στρώνουν πολύυυυυυ δύσκολα. Γενικώς είναι μαρτύριο οι σχέσεις που κάθε φορά λες "Αχ να του πω αυτό θα σκεφτεί εκείνο, ελπίζω να μην εκλάβει το έτσι ως γιουβέτσι και... oh here we go again". Ψυ-χο-φθό-ρο. Δεν ξέρω για τη φιλία των εν λόγω κυριών, πιθανότατα να αξίζει πολλές προσπάθειες. Προσωπικά πάντως, όσες φορές έβγαλα τέτοιους ανθρώπους (έρωτες ή φιλίες) από τη ζωή μου, ένα πράγμα μετάνιωσα: Που δεν το είχα κάνει νωρίτερα. Just sayin'.Πωπωωω.. Πολλά έγραψα πάλι... Φαφλατού...