Α, ρε γατάκια fashionistas, ένας άντρας-αφασιονίστας- θα σας ανοίξει τα μάτια για τον τρόπο δράσης κατά την αγορά του επίμαχου προϊόντος. Το λοιπόν, προτιμάμε τα σούπερ μάρκετ για έναν απλούστατο λόγο: δεν προφέρουμε την απαγορευμένη λέξη αλλά ούτε και κάποιο συνοδευτικό προσδιορισμό (βλ. "με φτερά", "ούλτρα νάϊτ", "ούλτρα λόνγκ", κλπ). Απλά περνάμε δήθεν αδιάφορα από το σημείο που βρίσκονται και σταμπάρουμε την ακριβή θέση στο ράφι. Αγοράζουμε αρχικά τη λεγόμενη "βάση του καλαθιού", προϊόντα δλδ που θα καλύψουν το επίμαχο προϊόν στο ταμείο καλύπτοντας το. Προτείνονται: ψωμί τοστ για από πάνω και χυμός ντομάτας σε χάρτινη συσκευασία για γύρω γύρω. Ακολούθως, με σίγουρες και γρήγορες κινήσεις αρπάζουμε με αυτοπεποίθηση και δήθεν χαλαρότητα τις ούλτρα νάϊτ της επιλογής μας και τις πετάμε στο καλάθι. Φτάνοντας στο ταμείο, προσέχουμε αν ο πελάτης πριν από εμάς έχει σκοπό να πληρώσει με κάρτα γιατί αυτό σημαίνει μεγαλύτερη έκθεση του απαγορευμένου προϊόντος στα εχθρικά βλέμματα (τα οποία είναι μια κατηγορία ποστ από μόνα τους). Βγάζουμε τα πράγματα από το καλάθι με τέτοιο τρόπο ώστε να περάσουν απαρατήρητες, σχεδόν αόρατες (αυτό το επίπεδο κατακτιέται με το χρόνο) και στη συνέχεια παίρνουμε θέση ετοιμότητας με τη σακούλα έτοιμη για γέμισμα. Τις έχουμε τοποθετήσει φυσικά σχετικά μπροστά στο ταμείο-όχι πρώτες όμως- για να τις εξαφανίσουμε το συντομότερο δυνατό στη σακούλα και απλά παρακαλάμε να μην ενοχλήσει οποιοσδήποτε την ταμία μας την ώρα που τις έχει στο χέρι και ετοιμάζεται να τις σκανάρει ("έχεις να μου χαλάσεις δεκάρικα?" ή "τις μπαμιες τις ζυγίζουμε?") αλλά και να μη γίνει καμιά κόμπλα στο σκάνερ γιατί μετά παίζει το ενδεχόμενο της φωναχτής συνομιλίας συναδέλφων ("τι κωδικό έχουν οι όλγουεϊς οι μωβ το μεγάλο πακέτο, Ντίνα?"). Αν αποφύγουμε και αυτούς τους δύο τελευταίους σκοπέλους, καθαρίσαμε.Απλά πράγματα συντρόφισσες.