Αχ, το #7 μου θύμισε πώς ήμουν κι εγώ γύρω στα 20 και μου φαίνεται αστείο. Ήμασταν 5 κορίτσια διαφορετικών εθνικοτήτων που συγκατοικούσαμε σε διαμέρισμα στο εξωτερικό για σπουδές, όλες μακριά από τους γκόμενους. Φυσικά δεν υπήρχε ακόμα skype και λοιπά, όπότε σχεδόν κάθε μέρα εκτυλισσόταν ένα δράμα στο κοινόχρηστο τηλέφωνο στο διάδρομο. Έβλεπες μία στα πατώματα (κυριολεκτικά, γιατί δεν είχε κάθισμα δίπλα στη συσκευή ) να μαλώνει με το ακουστικό. Κλάμα, οδυρμός και σπαραγμός σε διαφορετική γλώσσα κάθε φορά. Οι υπόλοιπες ρίχναμε κανένα συμπονετικό βλέμμα και συνεχίζαμε τη δουλειά μας, μέχρι που ερχόταν η σειρά μας να ξανα-ξαναμαλώσουμε γιατί ο άλλος μας μίλησε περίεργα, γιατί έκανε σκηνή ζηλοτυπίας από τηλεφώνου, κτλ κτλ. (sigh)