#5 μου κάνει μεγάλη εντύπωση η απλοϊκή σχεδόν παιδική γραφή, δεδομένης και της ηλικίας... λίγο "σαν σκέφτομαι και γράφω είναι".Τελοσπάντων όχι οτι έχει κ ιδιαίτερη σημασία αλλά απο την άλλη ίσως να έχει και κάτι να πει...Μην παραβλέπεις έτσι εύκολα το "το παιδι εχει θυμωσει με το διαζυγιο ( χαιρω πολυ ολα τα παιδια εχουν θυμωσει με το διαζυγιο)". Το παιδί έιναι παιδί...Το εύπλαστο υλικό απο το οποίο φτιάχτηκε το παιδί βρίσκεται ακόμη υπο πλάσση.Το δικό σου παιδακι πως αισθάνεται για το διαζύγιο σας με τον πατέρα του? Αν κ εκείνο έχει θυμό μέσα του χαίρω πολύ είναι παιδί?Έτσι το περνάμε στο ντούκου?Στην ζωή του συντρόφου σου έχει μεγαλύτερη βαρύτητα το παιδί του και ο έρωτας δεν τον έχει τυφλώσει όπως ίσως να συμβαίνει σε σενα,δε ξέρω.Έτσι είναι η ζωή, έτσι τα έφερε.Κανείς δεν είπε να ζήσεις μόνη για το υπολοιπό της, αλλά δεν μπορούμε να τα έχουμε όλα όποτε κ όπως τα θέλουμε - καμια φορα οι καταστάσεις επιβάλλουν να κάνουμε υπομονή και ειδικά όταν είμαστε μέσα στο πάθος!Αυτό είναι κάτι που το μαθαίνεις απο παιδί.
