Να σου πω πώς το βλέπω εγώ, που το όνειρό μου είναι πάντα να βρεθώ σε μια τροπική παραλία.Μέχρι να διαβάσω ότι μας δίνονται 2 επιλογές, διχάστηκα ανάμεσα σε Νέα Υόρκη και Μπόρα Μπόρα αλλά επέλεξα τη Νέα Υόρκη, ακριβώς επειδή "θάλασσα και παραλίες" βρίσκεις κι αλλού. Η δυνατότητα διπλής ψήφου, όμως, με απάλλαξε από το δίλημμα (λες και θα πάω σ' ένα από τα δύο, χαχα).Γιατί όμως θέλω να πάω στη Μπόρα Μπόρα (ή στα Φίτζι); Κατ' αρχάς δεν έχουν και τόση σχέση με τις ελληνικές παραλίες. Δεν έχουν θόρυβο, δεν έχουν σκουπίδια, δεν έχουν beach bar με σκυλάδικα ή μπιτάτη μουσική.Έχουν μαλακή και ανοιχτόχρωμη άμμο, τυρκουάζ νερά και ο απέραντος ορίζοντας στέφεται με φουσκωτά σύννεφα. Οι σκιές από τους φοίνικες, η απομόνωση - γιατί βρίσκεσαι στην άκρη του κόσμου - σου δίνουν την ψευδαίσθηση έστω του παραδείσου, όπου μπορείς να είσαι ελεύθερος από κάθε είδους δεσμά, μόνος αλλά χωρίς να νιώθεις μοναξιά, κομμάτι μιας αμόλυντης φύσης, μιας κοσμικής ολότητας.Στην Ελλάδα υπάρχουν βέβαια παρόμοιες παραλίες. Όχι με φοίνικες αλλά με χρυσή ή ροζ άμμο και τυρκουάζ αβαθή νερά. Αλλά είσαι πολύ κοντά στον πολιτισμό, πολύ κοντά στον τόπο κατοικίας σου. Κι ακόμα, είναι πολύ δύσκολο ν' απολαύσεις αυτήν την ομορφιά αφού τις περισσότερες φορές θα σε βρει κάποιο σκάφος, μια παρέα με κασσετόφωνο και ρακέτες ή μια οικογένεια Ελλήνων με τα παιδάκια τους.Όσο για το αν λέει αυτή η επιλογή κάτι για τη νοοτροπία μας, δεν ξέρω. Ίσως δείχνει απλώς ότι ο άνθρωπος, όσο κι αν ικανοποιείται με τον "πολιτισμό, την τεχνολογία, την αρχιτεκτονική" κατά βάθος επιθυμεί την επανασύνδεση με τη φύση και τη γαλήνη της ψυχής του.