#3Το να κάνουν κατανοητά εξ αρχής τα όριά τους και οι δύο συμβαλλόμενοι σε μια σχέση, οποιασδήποτε φύσης, είναι για μένα από τα πιο σημαντικά πράγματα πια. Όποιος καεί με τον χυλό...Αν αυτό δεν γίνει από την αρχή, τότε τα πράγματα είναι πολύ δύσκολα και από ένα σημείο και μετά (μετά από πολλά ξεσπάσματα και εσωτερικά σπασίματα) είναι και μη αναστρέψιμα. Η σχέση πρέπει να διαλυθεί και να ξαναχτιστεί και όπου πάει.Έχεις γράψει τόοοσα πολλά για το τι και πως θα πεις αυτό που σε οριοθετεί που τα όριά σου νιώθω πως χάνουν και την ουσία τους. Και τί πάει να πει: ‘Και μετά θεωρώ το θέμα λήξαν όλα μέλι γάλα, χαμογελώ και πάμε για άλλα. Και το εννοώ αυτό, γιατί το ξεχνώ ολοσχερώς το θέμα.’;Το να θέτω τα όρια μου σημαίνει πως γνωρίζω τον εαυτό μου. Ποιός είμαι, που πάω, τί θέλω από εμένα και όσους σχετίζομαι. Μιλάμε για ερωτήματα που θέλουν δουλειά να βρεθούν οι απαντήσεις. Όταν κάποιος πάει να ξεπεράσει τα όριά μας χτυπάει ένα καμπανάκι. Όταν ακούς το καμπανάκι, τότε όσο ευγενικά και αν το πεις ο άλλος θα τις ακούσει τις καμπάνες. Θα τις δει και θα τις νιώσει. Αυτό δεν ξεχνιέται από καμία πλευρά. Τώρα αν ο άλλος δεν νιώθει από καμπάνες και όρια.. Ε, όπως καταλαβαίνεις, δεν πάμε μπροστά έτσι!