Εδώ ασβός!Χμμμ...θα αναφέρω την αφορμή να γράψω αυτό το ποστ στην Α μπα! Αρκετές φορές όταν κάθομαι στη θέση του συνοδηγού στο αυτοκίνητο του φίλου μου, υπάρχουν κάποια αντικείμενα (πχ εφημερίδες, περιοδικά, γυαλιά ηλίου, κλειδιά κλπ) τα οποία μπορεί να είναι και δικά μου, πάνω στο κάθισμα τα οποία με δυσκολεύουν στο να τα απομακρύνω συγχρόνως που κάθομαι και βιάζομαι να κάτσω για να φύγουμε, γιατί συνήθως το ραντεβού είναι σε πολυσύχναστο δρόμο με κορναρίσματα κλπ. Στην αρχή υπήρχαν από μέρους του μερικά τρυφερά πειράγματα. ΟΚ. Κανένα πρόβλημα. Από κάποια στιγμή εγώ θεώρησα οτι δεν ήταν πια και τόσο τρυφερά και άρχισα να το παρατηρώ: Μα γιατί δεν βοηθά εκείνη την βιαστική και αμήχανη στιγμή που βιάζομαι και εγώ και όλοι οι από πίσω μας εποχούμενοι που κορνάρουν; Προφανώς όλο και κάτι θα είπα ήπιο του τύπου "ε βοήθα με και εσύ". Σίγουρα δεν επέμενα και σίγουρα δεν είναι θέμα σοβαρό για να το συζητήσουμε σε στρογγυλό τραπέζι, να θέσουμε τις απόψεις μας, τα όρια μας κλπ. Μετά από ένα διάστημα τέτοιων πειραγμάτων, ψιλορουτίνας πλέον, στα καλά καθούμενα μια ωραία πρωία τον πήρε και τον σήκωσε. Κεραυνός εν αιθρία! Πολύ όμως και άγρια. Και φυσικά έμεινε ξερός ο άμοιρος. Προφανώς και κάποιον κάλο μου πάτησε, εν αγνοία του και εν αγνοία μου, δεν εξηγείται αλλιώς, εκτός και αν είμαι εντελώς για τα σίδερα. Η αντίδρασή μου δηλαδή στο επαναλαμβανόμενο πείραγμα ήταν εντελώς δυσανάλογη. Και δεν έχω θέμα να πάει διακοπές (και μία και δέκα φορές) με πρώην, αν όντως είναι πρώην και με διάθεση να παραμείνει εντελώς πρώην. Αν είναι πρώην και ολίγον νυν και να δούμε αν είναι και λιγουλάκι μέλλουσα είναι άλλο θέμα. Αλλά με τις απολύτως πρώην ποτέ δεν είχα κανένα θέμα. Δε ζηλεύω άνευ λόγου, δεν είναι εκεί το θέμα μου. Πότε καμία από τις σκηνές που έχουν γίνει κατά καιρούς δεν είχαν ως αιτία τη ζήλια, είτε από πραγματικά περιστατικά, είτε εξαιτίας του δικού μου φαντασιακού.
