Ασβός ξανά!έχεις δίκιο και σε μένα παίζει αυτό: δε μπορώ τις καθημερινές κρυφές εντάσεις για αυτό και "επιλέγω" (τα εισαγωγικά τα βάζω για αν φανεί οτι δεν πρόκειται για ενσυνείδητη επιλογή) να "ξεχνώ" (εδώ τα εισαγωγικά έχουν την έννοια οτι τελικά τίποτε δεν ξεχνιέται) την ενόχλησή μου και να μην υψώνω τον τόνο σε λογικά πλαίσια. Μου είναι εξαιρετικά δύσκολο να έχω μπροστά μου να αντιμετωπίσω μια κατάσταση ψυχρότητας, μέχρι φυσικά την στιγμή που ο τέντζερης τινάζει εντελώς το καπάκι με συνέπεια να κυλάει καυτή λάβα και η άλλη πλευρά να κάνει τελικά αυτό που ζητούσα από την πρώτη στιγμή, όχι επειδή κατάλαβε οτι κάποια όρια θέτονται από κοινού και μετά από συμφωνία, αλλά επειδή "τρελή είναι αυτή σε αυτό τον τομέα, ας μην το ακουμπάω άλλο." Εννοώ οτι μετά την έκρηξή μου σχετικά με τα πράγματα που υπήρχαν στη θέση του συνοδηγού, τώρα πλέον είτε δεν υπάρχουν, είτε τα μαζεύει με το που ανοίγω την πόρτα για να κάτσω. Δηλαδή, στο συγκεκριμένο θέμα είδα προκοπή μόνο μετά την έκρηξη. Αυτό βέβαια είναι κακό μήνυμα και για μένα, γιατί τελικά εκείνο που επικρατεί τελικά είναι ότι τα όριά μου τελικά γίνονται δεκτά μόνο αν γίνει η έκρηξη του Βεζούβιου πρώτα. Ποτέ πριν. Η πλάκα είναι ότι στη δουλειά μπορώ και χειρίζομαι καταστάσεις και δεν μου συμβαίνει ποτέ αυτό...