Τα σαλόνια της εξουσίας θώπευαν,θωπεύουν και θα θωπεύουν πάντα «αναστήματα» καλλιτεχνικά,συγγραφικά και εν γένει πνευματικά.Βρίθει η ιστορία μας τέτοιων περιπτώσεων.Το ευεπίφορον της παραβατικότητας τρέφεται απο την κοντή μνήμη και το τρανό θυμικό,διαχρονικά χαρακτηριστικά ενός λαού που ανεβοκατεβάζει κυβερνήσεις ανάλογα με την ένταση της προσφερόμενης θωπείας·που δυσκολεύεται να βρεί την περπατησιά του σε ενα δρόμο που απαιτεί,κατ’ελάχιστο,ισορροπία λογικής και συναισθήματος·που καταγράφει στην ιστορία του ουκ ολίγα σκαμπανεβάσματα, ικανός για το καλύτερο και το χειρότερο.Το αλληλοθώπευμα αυτό αναπαράγει συστημικές αντιλήψεις,η νηπιακότητα αυτή είναι η τροχοπέδη μας και τα βαρίδια μας που, όσο πιο γρήγορα απαλλαχτούμε,τόσο καλύτερα δημιουργούμε προυποθέσεις ανάτασης.Τα ανατατικά στοιχεία,σε σπερματική ακόμη μορφή παρόλη την κρίση,δεν προκαλούν σπινθήρες ανάφλεξης του πολιτικού συστήματος.Ενα πολιτικό σύστημα που εθισμένο στον παλαιοημερολογητισμό,δείχνει να είναι ικανότερο στη συντηρητική υποτροπή παρά στη σύγχρονη ανασύνθεσή του και, εν τέλει, στην αναδημιουργία του.