Στεναχωριέμαι και εγώ για τον Μπίστη αλλά μπορεί να αναγνωρίσει άμεσα το νέο και άφθαρτο που αναζητά συνεχώς για να διαπρέψει, ώστε να ασχοληθεί με χαρά με το βάψιμο πεζουλιών, τις αμέριμνες βόλτες με τον Άρη και το Σταύρο σε μια όμορφη και ερωτεύσιμη Αθήνα χωρίς σκουπίδια στο Λυκαβητό και το Κολωνάκι παρατηρώντας με ανθρωπολογικό και τουριστικό ενδιαφέρον τους άστεγους, τους εθισμένους τους εμπόρους και τις πόρνες, φωτογραφίζοντας "δυνατά" στιγμιότυπα και καμιά φορά όταν τον πνίγει το άδικο για τον άτιμο αυτό κόσμο να ανάβει κανένα ρεσό για να διαμαρτυθεί σιωπηρά όπως άλλωστε αξίζει στο πολιτικό πολιτισμό του. Πολιτική χωρίς πολιτικοποίηση. Προσπαθούν με μανία, αλλά δυστυχώς για αυτούς και ευτυχώς για εμάς τους φτύνει η ίδια η πραγματικότητα που δεν μπορούν να την αγγίξουν γιατί απλά δεν συμπονούν