Οκ, φάουλ που διάβασα βιαστικά το άρθρο. Αν ήταν νεκρό το παιδί ας πούμε, δε θα έβγαζε τη φωτογραφία; Δεν αλλάζει κάτι το ουσιαστικό. Ναι, να δω την άλλη πλευρά, ότι κάνει τέχνη, αλλά οι προβληματισμοί μου παραμένουν. Το ότι ο φωτογράφος βρίσκεται σε εμπόλεμη ζώνη, ακυρώνει ότι μπορεί κυνηγάει τη δόξα; Είναι άδικο να πούμε ότι μπορεί να καταντήσουν σαν τους δημοσιογράφους που κυνηγάν για επαγγελματικούς λόγους, τελείως αδιάκριτα, τον πόνο και το κλάμα; Για μένα, σε κάτι τέτοιες περιπτώσεις, είναι δυσδιάκριτη η διαχωριστική γραμμή ανάμεσα στο θεμιτό και την αδιακρισία. Δεν είναι πολεμικό φωτορεπορτάζ. Καλλιτεχνική φωτογραφία είναι. Και εδώ προβληματίζομαι. Δε θέλω να είμαι απόλυτος. Ίσως να είμαι λάθος... Τι νιώθω λέω.
