Κάποτε, σε ένα σεμινάριο ψυχοθεραπείας είχε ειπωθεί το εξής ως παράδειγμα βίωσης του πόνου.."Ένα μικρό παιδί έχει χτυπήσει το γόνατό του και τρέχει αίμα. Τρέχοντας και κλαίγοντας γοερά πηγαίνει στην καρκινοπαθή μαμά του και της λέει πως πεθαίνει"...Εν ολίγοις, όλοι μας, μικροί μεγάλοι, ανεξάρτητα από ασθένειες ή προβλήματα βιώνουμε το πρόβλημά μας με ένα τρόπο μοναδικό και με μια τάση δραματοποίησης...Είναι απόλυτα φυσιολογικό πολλές φορές να θεωρούμε το πρόβλημά μας το χειρότερο, δυσκολότερο, τεράστιο. Μη φυσιολογικό είναι να μην κινούμε τη διαδικασία επίλυσής του...