Σπούδαζα στην Ρώμη. Παίζαμε μπάλα στο parco degli acquedotti σε μια γειτονιά της Ρώμης αρχές της προηγούμενης δεκαετίας. Θυμάμαι με χαρά που ερχόταν συχνά ο Nino Davoli και έπαιζε κι αυτός. Ευχάριστος τύπος, κάναμε πλάκα, ήταν πειραχτήρι. Στην αρχή δεν ήξερα ποιος ήταν φατσικά παρόλο που είχα κόλλημα με Pasolini και είχα δει όλες τις ταινίες του. Σε εκείνη την γειτονιά είχε γυρίσει αρκετές σκηνές από ταινίες του. Εκεί έρχονταν κι άλλοι ηθοποιοί και έπαιζαν στην αλάνα, νεότεροι και αρκετά γνωστοί στο ιταλικό κοινό. Αυτή είναι η δημοκρατία του ποδοσφαίρου. Κάθε μέρα μαζεύονταν στην αλάνα άνθρωποι από 5 έως 75 χρονών, ο γέρο Σουλτς που έπαιζε τέρμα στα 75 του!!! , ο γέρο Ρομπέρτο (που μας άφησε χρόνους) με κομμένο το ένα χέρι!!! και έβαζε γκολ με κεφαλιά!!, κάποια κορίτσια που έπαιζαν καλύτερα από πολλούς άντρες, πρώην επαγγελματίες ποδοσφαιριστές, ηθοποιοί, μετανάστες από Λατινική Αμερική, Αφρική.. Είναι από τις πιο όμορφες αναμνήσεις μου από την Ρώμη...και αναπολώ αυτές τις στιγμές...