συμφωνω μαζι σου. Σκεφτομαι βεβαια καμια φορα, οταν τα βασανα με τσακιζουν (:) ), τι ωραια που θα ηταν να υπηρχε κατι υπερφυσικο που θα μου εγγυηθει οτι θα πανε ολα καλα.(γιατι φυσικα ο θεος ειναι ελεημων και ουχι εκδικητικος - not!) Ειναι αυτονοητο για μενα οτι ο θεος και οι θρησκειες ειναι κατασκευασμα της αναγκης των ανθρωπων για νοηματοδοτηση της ζωης και της ευρεσης σκοπου, και ειναι τραγικο το πως τελικα οι θρησκειες καταληγουν στο να δημιουργουν ενοχες και φοβο. Αν το παρουμε διαφορετικα, δεν ειναι καλυτερο να δεχεσαι οτι ζεις τωρα, εδω, σε μια μοναδικη στιγμη που δε θα επαναληφθει, οτι εχεις το μαχαιρι και το καρπουζι, οτι δυνασαι (σαρτρικα) να εισαι κυριος του εαυτου σου; Το δυσκολο ειναι να διαχειριστει ο ανθρωπος το ζητημα της φθορας, και αυτο χρειαζεται πολλη δουλεια. Γι'αυτο ισως ειναι δυσκολο να δεχτει κανεις οτι δεν υπαρχει θεος και παραδεισος, γιατι στα δυσκολα θελουν να βλεπουν κατι περα απο αυτους, κατι καθησυχαστικο. Δεν τους αδικω τους θρησκους, πιστευω οτι η μονομερεια αυτη ειναι αποδειξη της αδυναμιας να διαχειριστουν δυσαρεστα ενδεχομενα. Ισως ειναι καποιου ειδους συναισθηματικη ανωριμοτητα, δεν ξερω.