Αγαπητέ κύριε Δημοκίδη,Σας ευχαριστώ για την αναφορά που κάνετε στο χρηστώνυμό μου και για το ότι θελήσατε να μοιραστείτε με τους αναγνώστες του Λάιφο κάτι απ’ όσα έγραψα για την απόδοση του ονόματος του Σαίξπηρ στα ελληνικά. Αν ίσως από αβλεψία δεν καταγράφτηκε ότι το γλωσσικό φόρουμ στο οποίο συμμετέχω είναι η Λεξιλογία (www.lexilogia.gr), ευκαιρία να το διορθώσουμε τώρα. Όποιος αναγνώστης σας θέλει να διαβάσει το πλήρες κείμενο του σημειώματός μου, που περιλαμβάνει κι άλλες αποδόσεις, κι ίσως άλλα ψιλοενδιαφέροντα «μικροπράγματα», μπορεί να κάνει κλικ εδώ: http://tinyurl.com/q8r4amr. Η παράγραφος που παραθέσατε είναι γραμμένη κατά πάσα πιθανότητα από τον Κώστα Νίτσο, στο θρυλικό περιοδικό Θέατρο που ο ίδιος εξέδιδε.Ωστόσο, μετά τις ευχαριστίες, θα ήθελα να μου επιτρέψετε να διατυπώσω —με κάθε σεβασμό σε όσες γνώμες διατυπώθηκαν εδώ— και τη διαφωνία μου, όχι ολική αλλά μερική, προς το πνεύμα όλου του σημειώματός σας (και κατ’ επέκταση με ορισμένους από τους σχολιαστές που, ξεκινώντας από εκεί που σταματήσατε, υπερακόντισαν). Βεβαίως, πολλές από τις αποδόσεις των λογίων του 19ου αιώνα δεν ηχούν πια στα αφτιά μας σοβαρές (παρεμπιπτόντως εκείνο το Νικηφόρος Ούγος για τον Βίκτωρα Ουγκώ είναι, υποπτεύομαι, γυμνασιακό παιχνίδι κι όχι πραγματικότητα —δεν το έχω διαβάσει ποτέ, κι άλλωστε ο Βίκτωρ είναι ήδη ελληνικό όνομα). Αλλά αν αυτό είναι το ένα άκρο, ασφαλώς καταδικαστέο, το άλλο σίγουρα είναι το να απορρίπτουμε συλλήβδην παγιωμένα, καταξιωμένα από την παράδοση εξελληνισμένα ονόματα και να γελάμε (!) με αυτά. Για τα δικά μου μέτρα ούτε ο Λούθηρος, ούτε ο Καρτέσιος, ούτε ο Έγελος, ούτε ο Δαρβίνος έχουν κάτι το γελοίο. Ειπώθηκαν έτσι στα συμφραζόμενα μιας εποχής, και αυτή την εποχή (όπως και κάθε άλλη) καλό είναι να την κρίνουμε με ευρύτητα πνεύματος και προσπάθεια κατανόησης. Καλό είναι, νομίζω, να έχουμε δύο πράγματα στο μυαλό μας: πρώτον, ότι κάθε λαός έχει το δικαίωμα (ναι, το δικαίωμα) να ονομάζει τον κόσμο του όπως θέλει, και να προφέρει τα ξένα ονόματα δίχως να στραβώνει το στόμα του (ευχαριστώ εκείνους τους σχολιαστές που το επισήμαναν αυτό), γι’ αυτό και δεν έχει νόημα να διαμαρτυρόμαστε όταν ακούμε αγγλόφωνους να μιλούν για τον Νταϊτζίνις Άκριτιζ (Digenes Akrites) και για τη δυναστεία των Σελιούσιντς (Seleucids) (την αρχή την έκαναν οι αρχαίοι, που μετέτρεψαν το Χσαγιάρχσα σε Ξέρξη και τον Νταραγιαβάους σε Δαρείο)· και, δεύτερον, ότι δεν είμαστε οι πρώτοι που ανακαλύπτουμε τη γνώση, υπήρξαν κι άλλοι πριν από μας, μόχθησαν και οι παλαιοί να φέρουν προς τα 'δω τα αποτελέσματα της επιστήμης και να τα αρθρώσουν στη δική μας γλώσσα, και είναι σπατάλη να πετάμε στα σκουπίδια μια παράδοση αιώνων. Γιατί να γίνει ο Έγελος Χέγκελ; Για να δείξουμε ότι τώρα ξεκινάμε ν’ αντικρίζουμε τον κόσμο;Βέβαια το θέμα δεν εξαντλείται σε λίγες γραμμές· αν θέλετε να συνεχίσουμε ξεδιπλώνοντας επιχειρήματα με άνεση χρόνου και χώρου, σας προσκαλώ στη Λεξιλογία.Σας ευχαριστώ για τη φιλοξενία.EarionΥ.Γ., για να ξαλεγράρουμε λίγο: στη Λεξιλογία, κάτω από την αβατάρα μου, έχει ένα μικρό σημαδάκι που δείχνει ότι γι’ αυτό το προσωπείο μου έχω διαλέξει φύλο αρσενικό.
