Καλύτερα δε θα μπορούσε να γραφεί. Είναι εύκολη η αφ' υψηλού κριτική ιδεατά και εκτός πραγματικότητας. Όσοι παλεύουν, αγαπούν, είναι κοντά στα παιδιά τους και δε τους τα μεγαλώνουν άλλοι (γιαγιάδες, πεθερές, φιλιππινέζες) μπορεί να πιεστούν κάποια στιγμή, δε σημαίνει ότι δεν αγαπούν τα παιδιά τους, το αντίθετο. Η θεώρηση ότι πέφτω πάνω στο παιδί και απαρνιέμαι τα πάντα, συμπεριλαμβανομένου και του συντρόφου είναι καταστροφική και για το παιδί και για το γονιό. Τα παιδιά πρέπει να έχουν χώρο να αναπνεύσουν, το ίδιο και οι γονείς.