Να σας πω και εγώ λοιπόν την δική μου εμπειρία. Ήταν παντρεμένοι με δύο παιδιά. Κάναμε παρέα στα πλαίσια μιας ευρύτερης παρέας χωρίς να έχω ιδιαίτερη σχέση με κανέναν από το ζευγάρι. Είχαν προβλήματα και ήταν γνωστό. Αποδείχτηκε ότι αυτή τον απατούσε για περίπου ένα χρόνο, νομίζω με κάποιον πρώην φίλο της. Αυτός έχασε τον κόσμο, χωρίσανε (προσωρινά) και όταν βρέθηκε μόνος με προσέγγισε. Ήμασταν και εμείς παλιοί γνωστοί από τα μαθητικά μας χρόνια. Ήταν πολύ γλυκός, πολύ τρυφερός, πολύ εκδηλωτικός μαζί μου ακόμα και δημόσια και πραγματικά ταιριάζαμε πολύ. Ζήσαμε για ένα διάστημα έναν τρελό έρωτα με πολύ πάθος που μας άλλαξε και τους δύο. Νόμιζα ότι ήταν αυτός που περίμενα στη ζωή μου όντας για αρκετά χρόνια μόνη. Ήμουν διαθετειμένη να κάνω πολλές θυσίες για αυτόν τον άνθρωπο. Τα παιδιά του δεν μου φαίνονταν εμπόδιο, αντιθέτως παρότι δεν είχα την ευκαιρία, θα ήμουν πολύ χαρούμενη να γίνω δεύτερη μητέρα τους. Όταν εκείνος άρχισε να δείχνει ότι είναι καλά, η γυναίκα του, την οποία είχε αφήσει και ο γκόμενος, έβαλε μπροστά τα παιδιά της και εκείνος που τους είχε αδυναμία, τη δέχτηκε πίσω. Με άδειασε με ταπεινωτικό τρόπο και εκτός των άλλων βρέθηκα εκτός της ευρύτερης παρέας και σχεδόν με την ταμπέλα "τρίτο πρόσωπο στο γάμο". Ενόσω είχε γυρίσει στη γυναίκα του, βρισκόμασταν σε αραιά διαστήματα και μας διακατείχαν πολύ έντονα συναισθήματα που τα εκδηλώναμε πλέον σε ιδιωτικούς χώρους, με έντονο σεξ, εξομολογήσεις και κλάματα. Κάποια στιγμή μετακόμισαν από την πόλη που μέναμε και όταν τον είδα για τελευταία φορά τον ρώτησα αν θα είναι ποτέ ξανά ευτυχισμένος. Μου απάντησε ότι ήταν ευτυχισμένος και ότι με τη γυναίκα του είχαν αποφασίσει ότι όλο αυτό "έπρεπε να τους συμβεί" καθώς και ότι εγώ ήμουν το "μόνο απόστημα που του είχε μείνει από αυτή την περιπέτεια". Όταν έφυγε πλέον, έπεσα σε κατάθλιψη με έντονες αυτοκτονικές τάσεις. Από τη μία είχα χάσει έναν άνθρωπο που αγαπούσα, από την άλλη μου είχε φερθεί ταπεινωτικά, ενώ είχε πάρει το καλύτερο από εμένα. Δύο χρόνια μετά το τέλος και αφού στο ενδιάμεσο μου είχε στείλει κάποια μηνύματα "σ' αγαπώ", "μου λείπεις" και "εσύ μόνο καλά μου έδωσες", με πήρε τηλέφωνο και τον άκουσα ερωτευμένο μαζί μου όπως παλιά. Μου εξομολογήθηκε ότι αν δεν υπήρχα εγώ θα είχε αυτοκτονήσει, ότι ήμουν η γυναίκα της ζωής του και ότι πιέστηκε να γυρίσει στη γυναίκα του. Το επόμενο που έλαβα από αυτόν ήταν ένα post "μαζί" στο FB σε μία φωτογραφία με τη γυναίκα του. Όταν μετά από κάποιο διάστημα τον πήρα τηλέφωνο για να μου δώσει εξήγηση μου είπε και πάλι με ταπεινωτικό τρόπο "με προκαλεί που εσύ δεν έχεις προχωρήσει τη ζωή σου", "εγώ έχω προχωρήσει τη δική μου". Η συνέχεια μάλλον αναμενόμενη: για άλλη μία φορά ταπεινωμένη δεν άντεξα και θέλοντας να δώσω οριστικό τέλος στην ιστορία τον προειδοποίησα ότι θα γίνουν γνωστά στη γυναίκα του πράγματα που θα τον εκθέσουν. Εκείνος, σε πανικό, είπε (προφανώς) στη γυναίκα του ότι τον προκαλώ και του στέλνω ερωτικά μηνύματα (τα οποία βέβαια ήταν μόνο σε απάντηση των δικών του). Τελικά είναι οριστικά "μαζί" και "ευτυχισμένοι". Αυτή είναι η απάντησή μου σε όσους θα με έλεγαν "ηθικολόγο"...