@Lambros,τελευταίο σχόλιό μου γιατί βαρέθηκα τα ίδια και τα ίδια. Η γραπτή επικοινωνία υπολείπεται της δια ζώσης και χάνονται νοήματα και αποχρώσεις.Έχεις μεγάλο ταλέντο στην μυθοπλασία και την εξαγωγή συμπερασμάτων για τις ζωές των άλλων. Τα Πόκεμον και η Barbie είναι απλά παραδείγματα μη βγαλμένα από προσωπική εμπειρία αλλά για αναλογία (δεν έχουμε τα συγκεκριμένα παιχνίδια), επίσης το θέμα χειροδικία δεν καταλαβαίνω από που το εξήγαγες από τα γραφόμενά μου. Επίσης πουθενά δεν μίλησα για σεξ ή τι πιστεύω για τις σχέσεις γενικώς.Μήπως σε έχουν εππηρεάσει πολύ τα παιδαγωγικά βιβλία που διαβάζεις κι οι θεωριες συνωμοσίας για την χειράγωγηση των μαζών που αναφέρεις σε άλλο σχόλιο; (Παρεμπιπτόντως, εκείνη η "μετα-θατσερική κοινωνία" άλλου σχολιαστή, αναφερόμενη δις, μου έχει κάνει τεράστια εντύπωση)Όλο το ύφος αναδύει μια αλαζονεία. Θέλω να δω τι θα κάνεις αν η κόρη σου αύριο μεθαύριο τα μπλέξει με κάποιον παντρεμένο, έχει διπλά σχέση, κλπ. κλπ. Να το απευχηθώ βεβαίως!Δεν έχω κάποια στερεότυπη οπτική του θέματος. Βλέπω πως μεγαλώνουν τα παιδιά τους οι Σουηδοί, οι Νορβηγοί (είχα κοντινά παραδείγματα) και αναρωτιέμαι απλά.Γενικά είμαι σε τάση αμφισβήτισης και έθεσα έναν προβληματισμό για το τι θεωρεί η μέση ελληνική κοινή άποψη "καλή μάνα". Οπως και στην δεκαετία του '50, αυτήν που "θυσιάζεται", με τα εισαγωγικά στην θέση τους. Να είστε καλά, να περνάτε καλά και να κρίνετε όποιον/όποιαν θέλετε. Κι αφήστε κι εμάς να μην κρίνουμε αλλά μόνο να παρατηρούμε (χωρίς να δίνουμε δίκιο ή άδικο), αν το επιθυμούμε. Είναι δικαίωμά μας στο τέλος τέλος.