Το σκέφτηκα πολύ για να σου απαντήσω, ακόμα και τώρα που γράφω πιστεύω οτι δεν έχει νόημα. Προφανώς ό,τι σου χαλάει την στερεότυπη εικόνα που έχεις για τις σχέσεις και την οικογένεια, είναι κήρυγμα, ειρωνία, ή ηθική ικανοποίηση του άλλου. Εσύ ζήτησες μια γνώμη πώς να μη γίνει ανιαρός ένας γάμος, αλλα επειδή δεν συνάδει με την εικόνα που έχεις, ή με την ζωή σου αυτό που έγραψα, δεν απάντησες, εσύ βαυκαλίζεσαι στα δικά σου σεντόνια, οτι έχεις το θάρρος και το θράσος να λές τα πράγματα με τ΄όνομά τους, δικαιολογόντας ένα άμοιρο σεξουαλικό υποχείριο, που κατα δήλωσή της λέει στην μικρή κόρη της που δεν καταλαβαίνει, οτι είναι χαμένη, και βγάζεις πουριτανούς και ηθικολόγους, όσοι λένε το αυτονόητο, οτι είναι ανισόρροπη και κάνει λάθος. Τέλος εσύ έγραψες οτι επειδή έχεις γνώση, απομυθοποιείς κάποια πράγματα για τα παιδιά. Είναι φανερό οτι έχουμε εντελώς διαφορετικές απόψεις, και για τις σχέσεις, και για το σέξ, και για την οικογένεια, και πολύ περισσότερο για τα παιδιά την ψυχολογία τους, και τον τρόπο να τα μεγαλώσει κανείς. Ειδικά για το τελευταίο, είναι κάτι που το έχω συναντήσει και αντιμετωπίσει εκατοντάδες φορές στα 22 χρόνια που έχω παιδιά. Σε έχω δεί στο πρόσωπο εκατοντάδων γονέων, που λένε τόσα χρόνια ακριβώς αυτά που λές κι εσύ για τα παιδιά, γι΄αυτό και ενοχλήθηκες όπως κι εκείνοι, όταν έγραψα οτι το παιδί σου σε έπιασε κορόϊδο και σε νίκησε. Είμαι σχεδόν βέβαιος οτι έχεις χτυπήσει το παιδί σου, (όχι στην μούρη, έτσι μια στον πωπό λένε οι περισσότεροι) και μετά το πήρες αγκαλιά γεμάτη ενοχές, για να σταματήσει το κλάμα, μόνο που δεν πρόσεξες ποτέ, οτι έκλαιγε ψεύτικα. Δεν πειράζει, χιλιάδες χρόνια τώρα, έτσι μεγαλώνουν τα παιδιά, γι΄αυτό έχουμε ισορροπημένη κοινωνία. Ζήσε με την στερεότυπη εικόνα που έχεις φτιάξει, και μη αφήσεις κανέναν να στη χαλάσει. Σου εύχομαι ό,τι καλύτερο στην ζωή σου.
