#7: Σε καταλαβαίνω. Κι εγώ δάνειζα με μισή καρδιά και μέχρι το ρούχο να μου επιστραφεί, καθόμουν σε αναμμένα κάρβουνα. Μέχρι που μια μέρα είπα τέλος. Δεν δίνω και δεν παίρνω. Και όποτε έχει τύχει να μου ζητήθεί ρούχο, απαντάω: "Δυστυχώς δε δανείζω ρούχα, αλλά ούτε και δανείζομαι." και η συζήτηση τελειώνει εκεί. Δεν είσαι αναγκασμένη, ούτε πρέπει να αισθανθείς άσχημα. Δικά σου είναι, ότι θέλεις τα κάνεις.
