Πολύ υπαρξιακό μπέρδεμα έχει πέσει μου φαίνεται...Λοιπόν, όπως το βλέπω εγώ το πράγμα, η ύπαρξη είναι ύπαρξη, όπως και αν την ονομάσεις. Παράδειγμα. Στέκεσαι μπροστά σε ένα όμορφο ηλιοβασίλεμα, είναι αυτό που είναι. Είτε το βαφτίσεις θεία χάρη, είτε πεις ότι είναι ο Θεός Απόλλωνας, είτε πεις ότι είναι μία πύρινη σφαίρα που φλέγεται μακριά από τη γη σε θερμοκρασίες μερικές χιλιάδες βαθμούς κελσίου, τίποτα από όλα αυτά δεν έχει στην πραγματικότητα σημασία. Το ηλιοβασίλεμα είναι το ίδιο και το αυτό. Είτε είσαι κακός άνθρωπος, είτε είσαι καλός άνθρωπος, είτε έχεις προηγούμενες ενσαρκώσεις, είτε όλο αυτό είναι ένα παραμύθι που διαλέγεις να πιστεύεις, δεν αλλάζει κάτι. (Ο Σεφέρης μάλιστα έχει γράψει και ένα στίχο που μου αρέσει πολύ επάνω στο συγκεκριμένο θέμα: Είτε βραδιάζει είτε φέγγει μένει λευκό το γιασεμί). Οπότε ποιό είναι το νόημα; Για εμένα είναι να έχεις μία πνευματικότητα που είναι αλήθεια για σένα, που τη νιώθεις κοντά σου, που σου δίνει δύναμη και εμπιστοσύνη. Είτε αυτή λέγεται χριστιανισμός (που για μένα είναι τεράστιο ψέμα), είτε αθεϊα (ναι, είναι πνευματικότητα το να δέχεσαι ότι υπάρχει μόνο αυτό για το οποίο έχεις εμπειρία), είτε Όσσο είτε ζώδια, είτε βουδισμός, είτε, ακόμα καλύτερα, να φτιάξεις το προσωπικό σου κράμα από όλα αυτά και να το ονομάσεις "Ο Δρόμος Μου". Στα μοναστήρια το Θιβέτ έγραφαν μία πολύ ωραία φράση "Χίλιοι μοναχοί, χίλιες θρησκείες". Αφού το κάνεις αυτό, δώσε στον εαυτό σου την ελευθερία να κάνει λάθος, να επαναδιαπραγματεύεται τη σχέση του με την ύπαρξη και να είναι και λίγο τρελός, και άσε τους άλλους να κουρεύονται με το τί εννοεί εδώ το ευαγγέλιο, και αν είναι συμβολική ή όχι η αγία γραφή...