@2: Αγαπητή «αυτή», γιατί να αναρωτιόμαστε και κυρίως γιατί να αποζητούμε αποδοχή μιας πίστης που έχουμε μέσα μας, αν αυτή εμάς μας καλύπτει λογικά και συναισθηματικά; Κάποιοι δίδαξαν την αγάπη, κάποιοι τραγούδησαν την αγάπη (all you need is love τουρουρουρου...), κάποιοι έζησαν και ζουν με βάση την αγάπη. Αν αυτό σου αρκεί για να είσαι εσύ εντάξει προς τον εαυτό σου και προς τους άλλους και σου γεννάει την ελπίδα (προκειμένου να μη νιώθεις έρμαιο και να μπορείς, σε στιγμές ανθρώπινης αδυναμίας, να υψώνεις το κεφάλι σου και να αποζητάς μια χείρα βοηθείας), τότε δεν χρειάζεσαι την αποδοχή κανενός άλλου. Και μέχρι η επιστήμη να ανακαλύψει –αν ανακαλύψει- πώς ξεκίνησε η ζωή (για να μην παρεξηγηθώ, όχι πώς εξελίχθηκε, αυτό είναι γνωστό και ελάχιστοι πιστεύω πια το αμφιβητούν), τότε ο καθένας μπορεί να δώσει όποια θεολογική/θρησκευτική/κοσμογονική υπόσταση τον καλύπτει. Επίσης, για γόνιμο προβληματισμό, σε παραπέμπω στο κάτωθι link, είναι το 10ο επεισόδιο του εξαιρετικά ενδιαφέροντος ντοκιμανταίρ “ Cosmos: A personal Voyage” (αν δεν έχεις την υπομονή για όλο το το επεισόδιο,αν όχι για όλο το ντοκιμανταίρ, βλπ από το 35’): http://www.youtube.com/watch?v=A37xDlhQCbw