Αμόρφωτους δεν τους λές, το δημοτικό έχουν βγάλει, και αν κρίνουμε απο την ηλικία τους, μή σου πώ οτι εκείνο το δημοτικό, έδινε περισσότερη μόρφωση απο το σημερινό λύκειο. Μπορώ να κάνω την σύγκριση, γιατι κι εγώ είμαι 52 χρονών πάνω κάτω το ίδιο δημοτικό βγάλαμε, και η μικρή μου η κόρη είναι πρωτοετής στο Γεωπονικό. Ειδικά στην τρίτη λυκείου, δεν γίνεται καν μάθημα. Το βασικό πρόβλημα στην συγκεκριμένη περίπτωση, αλλα και στην πλειοψηφία των σχέσεων γονέων παιδιών, είναι η αρρωστημένη αντίληψη των γονιών, να έχουν γενικά προσδοκίες απο τα παιδιά τους, και ειδικά (ακόμα χειρότερα για τα παιδιά) να θέλουν τα παιδιά τους να πετύχουν ό,τι δεν πέτυχαν αυτοί. Είναι τεράστιο το βάρος για τα παιδιά, οταν μάλιστα οι γονείς τους "θυσιάζονται" γι΄αυτά. Αυτό που δεν μπόρεσα να κατανοήσω στα 22 χρόνια που έχω παιδιά, είναι πώς μπορεί να λέει ένας γονιός οτι θυσιάζεται για το παιδί του, πόσο μάλλον να το λέει στο ίδιο του το παιδί. Είναι θυσία να βιώνεις το μεγάλωμα του παιδιου σου; υπάρχει μεγαλύτερη χαρά και ολοκλήρωση για ένα άνθρωπο απο αυτή;