ΓΙΑΤΙ δε μπορούν να φωνάξουν οι απολυμένοι του ιδιωτικού τομέα; ΓΙΑΤΙ δεν μπορούν να κατεβούν στον δρόμο και να οργανωθούν; ΓΙΑΤΙ δε μπορούν να αντιληφθούν ότι η θέση τους είναι ακριβώς η ίδια με τη θέση των απολυμένων του δημοσίου κι ότι όλοι βράζουμε στο ίδιο καζάνι; Μήπως γιατί η ταξική συνείδηση είναι άγνωστη λέξη για τους περισσότερους κι ο κοινωνικός αυτοματισμός πάει σύννεφο και η μόνη κερδισμένη απο αυτό είναι η εργοδοσία- διαίρει και βασίλευε; (λέω εγώ τώρα...)Να καταλάβω ότι στον ιδιωτικό τομέα υπάρχει φόβος προς την εργοδοσία οταν καποιος έχει δουλειά και θέλει cojones και περισσότερη αποφασιστικότητα γιανα οργανωθεί στο σωματείο/συνδικάτο του. (Κακό στον εαυτό του κάνει βέβαια που υποτάσσεται σε αυτόν τον φόβο και δεν τον ξεπερνάει, αλλά άλλη συζήτηση αυτό). Αλλά οταν απολυθεί, τί ακριβώς φοβάται και τί έχει να χάσει (εκτός απο τις αλυσίδες του, όπως είπε και καποιος σημαντικότερος άνθρωπος απο μας);H ανεργία δεν είναι ανικανότητα, ΟΥΤΕ επιλογή, ΟΥΤΕ φταίει η κακιά μας η μοίρα, ΟΥΤΕ οι Πακιστανοί ΟΥΤΕ οι δημόσιοι υπάλληλοι. Για την ανεργία ευθύνεται το ίδιο το καπιταλιστικό σύστημα, που ζει και αναπνέει για το κέρδος, που αντιμετωπίζει την εργατική δύναμη σαν εμπόρευμα, θέλει τον εργάτη όλο και πιο φτηνό εμπόρευμα. Γι' αυτό απολύει εργάτες με συγκροτημένα δικαιώματα για να πάρει άλλους στη θέση τους με μισθούς πείνας. Γι'αυτό μεταφέρουν τις επιχειρήσεις τους αλλού. Με αυτό το κριτήριο επιλέγουν τομείς που θα επενδύσουν. Κι όταν είναι σε κρίση ή ο ανταγωνισμός τους βγάλει έξω από την αγορά, η εργατική δύναμη τους γίνεται και άχρηστη κι απολύουν.Κι όταν είναι σε 'ανάπτυξη' κι έχει τρελή παραγωγικότητα, πάλι δε μειώνουν τον χρόνο εργασίας αλλά μειώνουν τον αριθμό των εργατών που χρησιμοποιούν...Lose - lose situation δηλαδή για την εργατική τάξη (ναι, εκεί ανήκουμε οι περισσότεροι δημόσιοι κι ιδιωτικοί, κλαψ), η οποία αν δεν παλέψει να πάρει τα μέσα παραγωγής στα χέρια της, μια ζωή θα αναρωτιέται γιατί δε βρίσκει δουλειά και γιατί δεν τα βγάζει πέρα!(Αχ, Κάρολε...)