Το κείμενο σου είναι σαν να το έγραψα εγω πριν απο δέκα χρόνια. Έτσι και εγω, ενα απλό απόγευμα σαν όλα τα αλλα, ήμουν σπίτι μόνη μου και ξαφνικά άρχισα να νιώθω οτι σφίγγεται και κλείνει ο λαιμός μου. Δεν μπορώ να αναπνεύσω. Έτσι άρχισε.Εβγαινα έξω με κόσμο, με έπιανε τρόμος. έμενα σπίτι μόνη, το ίδιο. Έμπαινα σε κλειστούς χώρους νόμιζα οτι θα λιποθυμούσα. Πήγαινα σε ανοιχτούς, στην φύση, όλα γύριζαν απο τον πανικό. Είναι φρίκη. Είσαι συνέχεια σε κατάσταση τρόμου. Για αυτους που δεν ξέρουν πως είναι - Θυμάσαι την κάποια στιγμή που τρόμαξες και νόμιζες οτι θα πεθάνεις. Ε, είσαι συνέχεια έτσι. Συνέχεια όμως. Καταλαβαίνεις οτι δεν υπάρχει λόγος αλλα ο πανικός ειναι εκέι. Και είναι αληθινός. Σε ξυπνάει ακόμα και απο τον ύπνο.Σε γιατρούς δεν πήγα. Αλλα με βοήθησαν περισσότερα απο ολα τα εξής: οι αναπνοές και η διακωμώδηση του. Η γωώση επίσης οτι πολύς κόσμος το έχει αυτο και οτι μπορώ να το ξεπεράσω. Δεν ειναι κάποια ανίατη ασθένεια.Οι αναπνοές βοηθάνε γιατι αντιστρέφουν την υπεροξυγονωση, αρα την ζαλάδα, αρα περισσότερο πανικό. Η διακωμώδηση του με τον συντροφό μου ή με τους φίλους μου ήταν καθοριστική γιατι έτσι στερούσα απο το γεγονός την σοβαρότητα που απλά την έτρεφε. Θύμαμαι πως είχαμε τρελαθεί στα γέλια με κάτι φίλους όταν τους περιέγραφα την στιγμή που είχα συνειδητοποιήσει οτι οι ρίγες στο πάπλωμα μου προκαλούσαν πανικό. Λέγαμε οτι θα μπορουσε να ήταν χειρότερα - δες Woody Allen στο Hollywood Ending. Στο ορκίζομαι οτι μετα απο αυτό σχεδόν γελόυσαμε με τον φίλο μου οποτε ενιωθα οτι με πιάνει πανικός.http://www.anxietycoach.com/breathingexercise.html Αν συγκεντρωθείς στις αναπνοές σιγα-σιγά ηρεμείς μέχρι που ο πανικός φευγει. Οταν καταφέρεις να το κανεις καποιες φορές, αισθάνεσαι ακομα περισσότερη δύναμη.Απο τότε εχω κρίσεις πού σπάνια και έχω μάθει να αναγνωρίζω οταν έρχεται μία, να αναπνέω και να την αφήσω να περάσει. Οι κρίσεις θα είναι ΄πάντα εκει και δεν λέω οτι δεν με τρομάζουν αλλα μπορείς να τις ξεπεράσεις και να μην σου καθορίζουν την ζωή.Καλή δύναμη λοιπόν και σου υπόσχομαι οτι μπορείς να το κάνεις αυτο. Ειναι κατι πολυ κοινό, δεν είσαι μόνη σου και μην αισθάνεσαι ετσι γιατι γίνεται χειρότερα. Οι περισσότεροι νέοι θα περάσουν αυτη την φάση στην ζωή σου. Πάρε τα πράγματα στα χέρια σου. Κάνε τις αναπνοές, γέλα λίγο με τον εαυτό σου, κατάλαβε οτι δεν εισαι μόνη σου.
