Ιόλη, μου θυμίζεις εμένα, το πέρασα και εγώ πριν μερικά χρόνια και ακόμα φοβάμαι πως μπορεί να μου συμβεί. Πλέον όμως έχω οχυρώσει στο μυαλό μου γραμμή άμυνας. Αποφάσισα πως δεν θα με φάει αυτό θα το φάω εγω. Όταν σου λένε να χαλαρώσεις έχουν δίκιο, αυτό είναι η αρχή και είναι το σημαντικότερο βήμα, μην το σκέφτεσαι συνέχεια γιατί θα νιώθεις διαρκώς άβολα. Είναι κάτι που γεννάει το μυαλό σου και μόνο εσυ μπορείς να το διώξεις. Θα σου πω εγω τι έκανα και ελπίζω να σε βοηθήσω. Σε εμένα ξεκίνησε μια μέρα που έπαθα κάτι σαν κράμπα στη θάλασσα και φοβήθηκα πως δεν θα μπορέσω να βγω στη στεριά. Οπότε το πρόβλημα μου ήταν αυτό και το εντόπισα, ύστερα φοβομουν τον οποιονδήποτε χώρο που δεν θα μπορούσα να βγω άμεσα, όπως τρένα , αεροπλάνα , μέχρι και τις πλατείες με πολύ κόσμο. Τι έκανα, χαλάρωσα, δεν πήρα φάρμακα , δεν πήγα στο γιατρό απλώς το πάλεψα μόνη μου. Άρχισα να μπαίνω σε μέρη που φοβόμουν και όταν με έπιανε ο τρόμος άρχισα να σκέφτομαι άλλα πράγματα, όπως το παιδί μου για παράδειγμα, ή ότι βρισκόμουν σε μέρη που μου αρέσουν, βιβλιοπωλεία για παράδειγμα και άλλα τέτοια. Πολέμησα το μυαλό μου με το μυαλό μου. Ακόμα φοβάμαι βέβαια κάποιες φορές ,αλλά δεν με νικά πλέον το έχω κερδίσει και κάθε φορά που μου έρχεται φόβος, λέω στον εαυτό μου πως είμαι καλά, είμαι δυναμική και δεν θα μου πάρει τον αέρα. Ελπίζω να σε βοήθησα, είσαι ένας δυναμικός άνθρωπος που δεν έχεις να φοβάσαι τίποτα, η ζωή σου ανήκει και πρέπει να την ζήσεις γιατί είναι τώρα, μην φοβάσαι τίποτα. Τέλος όσον αφορά αυτους που λές ότι τους έχεις κουράσει, στα παλιά σου τα παπούτσια, ο εαυτό σου κοπέλα μου είναι δικός σου και πρέπει να τον προσέχεις και να του φέρεσαι καλά και κάτι ακόμα βρες χόμπι που να σε ευχαριστεί, εγώ διαβάζω. Φιλιά ελπίζω να πάνε όλα καλά.