Νιώθω έντονη την επιθυμία να σχολιάσω, ελπίζοντας ότι θα μπορέσω να βοηθήσω στο ελάχιστο.«Παντού πήγα, σ’ όλους τους γιατρούς, τίποτα. Εάν δεν ηρεμήσουν τα νεύρα μου, οι κρίσεις πανικού δεν θα περάσουν.»Αυτό που σου είπαν οι γιατροί δεν είναι «τίποτα». Είναι, με πολύ απλά λόγια στην πραγματικότητα, ακριβώς αυτό που σου συμβαίνει.«Πώς να ηρεμήσουν, άμα είμαι συνέχεια με ταχυπαλμίες και τρόμο, κανείς δεν μου είπε, πουθενά, απλώς γιατί δεν ξέρουν. Δικό μου θέμα είναι που έκανα τα νεύρα μου κουρέλια, δικό μου και να λυτρωθώ. Να πάω, λένε, να κάνω ψυχοθεραπεία, να βρω τη ρίζα του κακού, σε τι κλοτσάει το σύστημα.»Το πώς και το γιατί έγιναν τα νεύρα σου κουρέλια είναι ένα θέμα που μόνο εσύ το γνωρίζεις – ακόμα κι αν πιστεύεις πως δεν το γνωρίζεις. Το θέμα είναι τι γίνεται από εδώ και πέρα, πώς το αντιμετωπίζεις και τι προτίθεσαι να κάνεις για τον εαυτό σου. Ναι, οι κρίσεις πανικού έχουν ρίζα, από κάπου προέρχονται. Και, ναι, εφόσον δεν υπάρχει παθολογικό πρόβλημα, η ψυχανάλυση-ψυχοθεραπεία θα σου δώσει απαντήσεις και λύσεις.«Δεν μπορώ, δεν θα καταλάβει ο άντρας μου, δεν θέλει ν ακούει γι’ αυτά, ούτε οι γονείς μου, είναι επαρχιώτες και δεν καταλαβαίνουν απ’ αυτά, θα νομίζουν ότι τρελάθηκα. Να έχω άντρα και παιδί σε αυτούς αρκεί. Τα ψυχολογικά μου είναι δική μου υπόθεση.»Το ζήτημα δεν αφορά κανέναν εκτός από τον εαυτό σου. Οι άνθρωποι του περιβάλλοντός σου σε έχουν βάλει σε ένα κουτάκι και έχουν από εσένα συγκεκριμένες προσδοκίες και απαιτήσεις γιατί μέχρι εκεί φτάνει το δικό τους μυαλό. Ο άντρας σου θέλει συγκεκριμένα πράγματα, οι γονείς σου το ίδιο, και κανένας δεν έχει την ικανότητα να καταλάβει ότι η ψυχοθεραπεία δεν είναι πολυτέλεια αλλά ιατρική αναγκαιότητα.Ναι, τα χάπια δε θα σε βοηθήσουν. Οι κρίσεις πανικού προέρχονται από κάτι που βασανίζει το μυαλό σου. Οι κρίσεις πανικού είναι το σύμπτωμα, όχι η ασθένεια. Τα χάπια «χαϊδεύουν» το σύμπτωμα, δε θεραπεύουν το πρόβλημα. Όσο δεν αντιμετωπίζεις και δε λύνεις το πρόβλημα, δε μπορείς να περιμένεις ότι θα θεραπευτούν τα συμπτώματα.«Βλέπω τους ανθρώπους στον δρόμο και τους ζηλεύω. Όμορφους, άσχημους, όσοι αναπνέουν καθαρά κι όχι με πιεσμένο στήθος μού προκαλούν θαυμασμό. Αυτούς με το γερό νευρικό σύστημα ή τους αταλαιπώρητους από τη ζωή, τους τυχεράκηδες, πόσο τους ζηλεύω αυτούς. Θέλω να ζήσω και δεν μπορώ.»Ποτέ και για κανέναν δε μπορείς να ξέρεις τι γίνεται μέσα του, για κανέναν δε μπορείς να ξέρεις αν αναπνέει καθαρά, αν έχει γερό νευρικό σύστημα ή αν είναι πράγματι αταλαιπώρητος από τη ζωή και τυχεράκιας. Ποτέ και για κανέναν δε μπορείς να ξέρεις τι κουβαλάει στην πλάτη του. Και, σαφέστατα, δε μπορείς να ξέρεις τι προσπάθεια έχει καταβάλει για να μπορεί να αναπνέει καθαρά. Και ξέρεις κάτι; Δε σε αφορά. Ή μάλλον, ΔΕΝ ΠΡΕΠΕΙ να σε αφορά. Όπως επίσης, δεν πρέπει να σε αφορά η γνώμη που έχουν οι άλλοι για την κατάσταση στην οποία εσύ βρίσκεσαι. Προφανώς, μόνο εσύ ξέρεις πόσο δυσκολεύεσαι και πόσο έντονο είναι το πρόβλημα που αντιμετωπίζεις. Το πιο εύκολο πράγμα για όλους μας είναι να δαιμονοποιούμε αυτό που δεν καταλαβαίνουμε, ακριβώς επειδή δεν το καταλαβαίνουμε. Στην τελική, όμως, για εσένα, για τη δική σου ύπαρξη και υπόσταση, δεν έχει καμία απολύτως σημασία τι καταλαβαίνουν οι τρίτοι. Σημασία έχει μόνο τι καταλαβαίνεις εσύ, ποιες είναι οι ανάγκες σου και τι κάνεις για αυτές.Πάρε μια βαθιά ανάσα και προσπάθησε για λίγα μόνο λεπτά, με διαύγεια πνεύματος, να σκεφτείς τον εαυτό σου και τις ανάγκες σου. Οι κρίσεις πανικού δεν είναι καπρίτσιο, δεν είναι τρόπος για να τραβήξεις την προσοχή επειδή είσαι κακομαθημένη. Είναι σύμπτωμα αρρώστιας και είναι μια αρρώστια που χρειάζεται να αντιμετωπίσεις όπως θα αντιμετώπιζες οποιαδήποτε άλλη: απευθυνόμενη στον ειδικό. Κανείς δε ξέρει ποιο είναι το καλό σου καλύτερα από εσένα.Ελπίζω το μήνυμά μου να ερμηνευθεί ως ένα wake-up call. Αυτός και μόνο είναι ο σκοπός μου και εύχομαι καλή τύχη.
