Ξεκινώντας να πω ότι είμαι παθούσα. Και ναι,η αγχώδης διαταραχή,η αγχώδης κατάθλιψη κτλ φυσικά και είναι ΑΣΘΕΝΕΙΕΣ. Όχι μόνο δεν είναι κακό να το παραδεχτούμε,είναι το πρώτο βήμα για την αναζήτηση θεραπείας. Όσο για αυτό,όλοι θα πούμε τη γνώμη μας για το τι πρέπει να κάνεις. Στον έναν βοηθάει η γυμναστική (εμένα ας πούμε απλώς θα με σκότωνε) στον άλλον η φαρμακευτική αγωγή και σε άλλον η γιόγκα και ο διαλογισμός. Η συνισταμένη όλων αυτών είναι μία: ΖΗΤΗΣΕ ΒΟΗΘΕΙΑ. Αυτή που σου ταιριάζει.Και τώρα στο ζουμί. Γιατί φοβόμαστε να το πούμε στους γονείς μας,ενώ δε φοβόμαστε να το δημοσιοποιήσουμε σε μία εφημερίδα; Ο τρόμος είναι περίεργο θεριό και θρέφεται από τον ίδιο του τον εαυτό. Ούτε εγώ ήθελα να το πω. Το είπα όμως. Τους έδωσα την ευκαιρία να καταλάβουν. Δε ξέρω τελικά τι ακριβώς κατάλαβαν,πάντως το ραντεβού μου με το ψυχίατρο θεωρείται απαραβίαστο. Θέλεις να τον πούμε τρελογιατρό,να τον πούμε,κανένα πρόβλημα. Μακάρι να ήμασταν τρελοί...Ιόλη,αν είναι το πραγματικό σου όνομα αυτό,από την πλευρά μου σου εύχομαι να το παλέψεις και σου σιγοψυθιρίζω δύο μυστικά: Ενημερώσου για όλες τις θεραπείες. Σκάσε τα έξω,γιατί μετά σκάνε μέσα και...ΠΑΝΙΚΟΣ! Φιλιά.