Είχα κρίσεις πανικού για ενάμιση χρόνο. Αφορμή οι πανελλήνιες, κύρια αιτία η τελειομανία μου και η τάση μου να μην ζητάω βοήθεια από άλλους. Έβγαινα μόνο όταν ήμουν υποχρεωμένη και ακόμα και στο σπίτι υπέφερα. Κάθε βήμα μου βαρύ. Δεν έπινα ούτε καφέδες, δεν έβλεπα καν ταινίες που προκαλούσαν σασπένς. Πράγματα απλά και καθημερινά.Εδώ και δύο χρόνια το έχω ξεπεράσει τελείως, σε σημείο που να μένω μόνη μου στο εξωτερικό, να κάνω ένα σορό ασχολίες να βγαίνω, να γλεντάω και να μην με νοιάζει τίποτα.Είχα την σοφία να μην πάρω ηρεμιστικά. Ήξερα πως απλά θα φοβόμουν να βγω από το σπίτι χωρίς αυτά και έτσι δεν θα λυνόταν το πρόβλημα.Σε μένα η λύση ήρθε σταδιακά. Αρχικά κατάλαβα ότι όλο αυτό είναι στο μυαλό μου και είπα απλά να αλλάξω τρόπο σκέψης. Όλο αυτό πήρε 1,5 χρόνο. Έπρεπε με κάποιο τρόπο να βρω την χαμένη μου αυτοπεποίθηση και κάθε μέρα ήταν ένα challenge για μένα. "Ναι θα μπω στο μετρό σήμερα. Είδες, δεν έπαθα τίποτα, άρα την επόμενη φορά γτ να φοβηθώ;". Κάνε κάθε μέρα από κάτι μικρό που φοβάσαι, θα σε κάνει να αισθανθείς καλύτερα. Εγώ ψυχοθεραπεία δεν έκανα, το πάλεψα μόνη άλλα ήξερα από την αρχή πως θα τα καταφέρω. Κάθε άνθρωπος λειτουργεί διαφορετικά και θα σου πρότεινα να επισκεφτείς κάποιον ψυχολόγο.
