Ιόλη μου έχω βιώσει στο έπακρο όλα όσα περιγράφεις..ΜΗΝ ΤΑ ΠΑΡΑΤΑΣ. Υπέφερα επί 1,5 χρόνο. ΔΕν κοιμόμουν για 72 συνεχόμενες ωρες γιατι φοβομουν μην πεθανω στον υπνο μου. δεν ετρωγα γιατι φοβομουν μην πονεσει το στομάχι μου,δεν εβγαινα εξω γιατι φοβόμουν μην μου κοπει η αναπνοη και μεινω αβοηθητη. ΔΕΝ ΖΟΥΣΑ, ΠΑΛΕΥΑ ΝΑ ΕΠΙΒΙΩΣΩ. Στην αρχή δεν ήθελα να πάρω με τίποτα ψυχολογική βοήθεια. ημουν απολύτως αρνητική. ευτυχως ομως μια φιλη καταφερε να με πεισει κι ετσι ξεκίνησα ψυχοθεραπεία. Πήγαινα κρυφα απ την οικογενεια μου γιατι οπως λες κι εσυ, δεν θα καταλαβαιναν. Εκει επιτελους αρχισε να καθαριζει το μυαλο μου και μετα απο λιγους μήνες ηρθε η μερα που ειπα αι στο διαλο, θελω να ζησω. ΚΑΙ ΖΩ. Οπως σου εγραψαν κι αλλοι, μην σκεφτείς τα λεφτά. Είναι η ζωη σου. Ειναι τα καλυτερα σου χρονια. Μην τα αφηνεις να περνανε έτσι. θα τα καταφερεις οπως τα καταφεραμε κι ολοι εμεις που σου γραψαμε σχολιο.(Επίσης, με βοήθησαν πολυ διάφορες δραστηριοτητες που ξεκίνησα εκείνο το διαστημα για να μην σκεφτομαι και φυσικα τις συνεχιζω ακομα και τωρα γιατι τις αγαπησα! Γυμναστική,ζαχαροπλαστική,διαβασμα!)