Υπέφερα από κρίσεις πανικού από τα 16 μου μέχρι τα 22 μου...Αρχικά όταν άρχισα να παθαίνω δεν έδινα σημασία....Μέχρι που στα 20 μου ήμουν με μια παρέα, έγιναν κάποια δυσάρεστα και έντονα σκηνικά...βρέθηκα να κάνω τον ισορροπιστή και μόλις ηρέμησαν τα πράγματα...ΜΠΑΜ....έπαθα σκοτοδίνη....δε μπορούσα να αναπνεύσω και δε με κρατούσαν τα πόδια μου....Κρίση υστερίας (σύμπτωμα παρόμοιο με την κρίση πανικου)και κρίση πανικού σε ένα! ΑΥτό που τόσα χρόνια απεύφεγα να αντιμετωπίσω και να αναλογιστώ τί μπορεί να είναι και τί μου συμβαίνει, με ανάγκασε να το δω...Στην τελική ένιωθα πως είδα το Χάρο με τα μάτια μου κι αν δεν πήγαινα σε ψυχολόγο να το αντιμετωπίσω ίσως όντως πέθαινα από κάποια αρρώστια! Μέσα από την ψυχοθεραπεία το έλυσα...ξεκάθαρα...Ήμουν πολύ αποφασισμένη....και το πέτυχα....Κοίταξα όλα μου τα προβλήματα κατάματα και ύστερα αυτός ο εφιάλτης πέρασε....Πλέον, μπαίνω στΑ 25 κι αυτό το πράγμα δεν υπάρχει ούτε στο ελάχιστο...Κι ακόμα κι αν πανικοβληθώ ξέρω τί φταίει και γιατί μου συμβαίνει, οπότε δεν φτάνω στην κρίση....Δεν υπάρχει άλλη λύση....Κάντο έστω και κρυφά...Ξέρω αρκετά άτομα που το κάνουν κρυφά! Πες ότι ξεκίνησες μια χ ενασχόληση και πήγαινε στον ψυχολόγο....Τα χάπια χωρίς ψυχοθεραπεία δε βοηθάνε...ίσα ίσα μπορεί να κάνουν το θέμα χειρότερο γιατί έχεις πειράξει και τη χημεία του εγκεφάλου....Και φαντάσου, εγώ ήμουν τόσο τρομαγμένη που ούτε χάπια μπορούσα να πάρω γιατί φοβόμουν ότι μπορεί να με σκότωναν ακαριαία (χωρίς λόγο, δεν ήμουν αλλεργική ή κάτι τέτοιο) Οπότε, άκου όλους εμάς που σου λέμε αυτό...Πραγματικά...για τη ζωή σου μιλάμε...και έχεις λόγους που σου συμβαίνει αυτό...Άσε την αυτολύπηση στην άκρη...και πάρε το πράγμα στα χέρια σου....