#7.Θα διαφωνήσω με τη Λένα.Ο έρωτας της ζωής μας δεν είναι αυτός,που δε θα μας αφήσει για άλλο πρόσωπο.Αυτός είναι ο έρωτας της δικής του ζωής.Ή μπορεί και να μην είναι,γιατί δε μένουμε απαραίτητα με κάποιον,επειδή είμαστε ερωτευμένοι μαζί του.Ως "έρωτα της ζωής μου" ορίζω (εγώ,δεν είναι η μόνη καθολική αλήθεια) το συναίσθημα εκείνο,που για όσο το αισθανόμαστε,δεν μπορούμε ή τουλάχιστον δεν πιστεύουμε ότι μπορούμε να ερωτευτούμε κάποιον άλλο.Διαρκεί μέχρι να ξαναερωτευτούμε.Ίσως και για πάντα δηλαδή.Ωστόσο,όταν δεν υπάρχει ανταπόκριση,πονάει πολύ αυτό.Γι'αυτό προσπαθούμε και να το ξεπεράσουμε.Για να μπορέσουμε να ερωτευτούμε πάλι,να το ζήσουμε και να το χαρούμε.Σ'αυτό βοηθάει πολύ να μην έχουμε ιδιαίτερες επαφές με τον "έρωτα της ζωής μας".Η συναναστροφή μαζί του συνήθως τροφοδοτεί το αίσθημα μας και δε μας αφήνει να πάμε παρακάτω.Ελλοχεύει κι ο κίνδυνος να γίνουμε και καβάντζα.Μπορείς να διατηρήσεις μια τυπική σχέση τύπου ευχές στις γιορτές.Καλά είναι.Όταν το ξεπεράσεις,βλέποντας και κάνοντας.
