Δεν ξέρω για τον υπόλοιπο κόσμο,αλλά για μένα σε νεότερη ηλικία ίσχυε αυτό.Ζούσα τον κινηματογραφικό μου έρωτα σε όλο του το δράμα.Και μετά μεγάλωσα.Δεν ήθελα να είμαι η ψυχολόγος,η μαμά,η Πηνελόπη κανενός.Έπαψαν να με γοητεύουν οι ρευστές καταστάσεις.Αντίθετα,άρχισα να θυμώνω με τον εαυτό μου,όταν ένιωθα να υποκύπτω σε τέτοια.Στο δικό μου σχόλιο μάλλον έπρεπε να γράψω ότι τώρα πια είναι έξω από τη λογική μου αυτά.Δεν ήταν πάντα έτσι.Έχω βρεθεί να αβαντάρω την ανωριμότητα και την ανευθυνότητα κάποιου.Πρώτος έρωτας,ο "έρωτας της ζωής μου"...Να,σκατά στα μάτια μου...(το "να" περιλαμβάνει φάσκελο).