Μια άποψη που περίμενα να δω σε περισσότερους σχολιαστές, και με την οποία συμφωνώ απόλυτα. Σε συνδυασμό με την θέση του Argy Bargy παραπάνω (που επίσης ξεκαθαρίζει κάτι πολύ σωστό, πως ο ερωτικός προσανατολισμός είναι ΚΑΙ κοινωνικό θέμα, χοντρά χοντρά) θέλω να πω το εξής: Λυπούμαι, αλλά το να θεωρείς την ομοφυλοφυλία σαν νόσημα, που ευτυχώς δεν κολλάει, είναι επίσης και σαφώς μια ομοφοβική αντίληψη. "Ομο- φοβία", στεγνή και σκέτη, ακριβώς όπως το λέει η λέξη- πάλι φοβάσαι την ομοφυλοφυλία, εκ γενετής ή όχι, καθότι την θεωρείς αρρώστια και ό,τι χειρότερο μπορεί να πάθει ο στρέιτ άνθρωπος, δηλαδή ο άνθρωπος. Αυτή την αντίληψη την έχει ενσταλλάξει μέσα μας η κοινωνία, και δη η ελληνική- από τότε που γεννηθήκαμε, με αποτέλεσμα να θέλει περισσότερο κόπο και ψάξιμο για εμάς τους στρέιτ για να την αποτινάξουμε (αν μας ενδιαφέρει κάτι τέτοιο), και να ξεφύγουμε από τα "ναι μεν, αλλά" και τις διάφορες εκλογικεύσεις. Όντας στρέιτ, παρότι έζησα χρόνια στη Νέα Υόρκη με πολλούς φίλους και γνωστούς gay & lesbian στο καλλιτεχνικό κύκλωμα (σχολείο και επάγγελμα) που κινιόμουν, στην ιδέα ότι η κόρη μου θα μπορούσε να "ξεφύγει" παραδέχομαι ότι τρομάζω, με αποτέλεσμα πολλές προτάσεις εκλογίκευσης ("ναι, δεν θα με πείραζε, αλλά καλύτερα όχι γιατί θα τραβούσε τα πάνδεινα από μια ομοφοβική κοινωνία..." ή " δεν θα έβλεπα εγγονάκι" κλπ- η κόρη μου είναι 6, παρεμπιπτόντως). Οπότε, ας προσπαθήσουμε κι άλλο, και ας μη θεωρούμε τους εαυτούς μας πολύ προχό, γιατί μάλλον δεν είμαστε. "Θέλει αρετήν και τόλμην η ελευθερία", που λέει και ο ποιητής (ευτυχώς στρέιτ- όχι βέβαια ότι θα με πείραζε κι όλας).