Βρε παιδί μου αυτό που λες ακριβώς. Γιατί τόσος φόβος κυριαρχεί στις μέρες μας; Τόσο πια ανάγκη να μην πληγωθούμε; Κι αν πληγωθούμε δηλαδή τι έγινε; Άνθρωποι δεν είμαστε; Και τι πειράζει δηλαδή κι αν κάνουμε την λάθος σχέση; Πώς θα ξέρουμε πώς να κάνουμε την σωστή (αν υποθέσουμε ότι υπάρχει τέτοιο πράγμα) αν δεν δοκιμαστούμε; Ή απλώς βαφτίσαμε "μη συμβιβασμό" την αποχή και την παραλυσία λόγω φόβου και νιώθουμε καλυμμένοι; "Δεν είμαι εγώ προβληματικός και φοβικός. Η κοινωνία είναι σάπια!"
