#5 Αυτός μου θυμίζει έναν γνωστό μου που μου έλεγε τον ''πόνο'' του: ήταν 30 και ήθελε να βρει την κατάλληλη γυναίκα για να περάσει τη ζωή του μαζί της. Έπρεπε να είναι: καλή μαγείρισσα, τακτική, όμορφη και με πτυχίο, να έχει δουλειά αλλά όχι καριέρα και, φυσικά, σωστές προδιαγραφές για να γίνει καλή και αφοσιωμένη μητέρα. Τότε και μόνο τότε, αυτός (το δώρο του θεού στις γυναίκες, όπως καταλάβατε) θα καταδεχόταν να προχωρήσει. Αυτός, όπως ο φίλος της ερώτησης, τα έλεγε αυτά 'χύμα' γιατί έχει μεγαλώσει πιστεύοντας ότι ως άντρας έχει το προνόμιο της επιλογής και όποια ''τυχερή'' βρεθεί στον δρόμο του, θα είναι και ευγνώμων που τη διάλεξε. Κάποια στιγμή συναντήθηκε, στα πλαίσια της ''οντισιόν'', με την φοιτητική του αγάπη: όπως μου είπε, πέρασαν ένα καταπληκτικό τριήμερο όπου ένιωσε ερωτευμένος, αλλά η κοπέλα δεν ήταν κατάλληλη - παραήταν φιλόδοξη και ενθουσιώδης και ανεξάρτητη. Οπότε... όχι. Τι θέλω να πω με όλα αυτά: Μακριά από τέτοιους άντρες, που νιώθουν οκέι με το να σου παραθέτουν τα κριτήρια συμφεροντολογίας για το μέλλον τους. Το θέμα είναι ο άνθρωπος που έχεις απέναντι σου. [Επειδή σίγουρα (ναι, σίγουρα!) αναρωτιέστε, ναι, με πέρασε κι εμένα, χωρίς να το ξέρω ή να το ζητήσω + σε σχέση (αλλά τι σημασία έχει αυτό, αυτός να θέλει και οι λεπτομέρειες λύνονται), από οντισιόν και απορρίφθηκα ως ανισόρροπη. Μου το ανακοίνωσε και ναι, δεν κάνουμε πια παρέα. Άσχετα που είχε δίκιο.]
