όχι πολύ φοβάμαι ότι αυτές οι βαφές μαλλιών θα εξαφανίσουν και τις τελευταίες τρίχες που μου έχουν απομείνει.Σοβαρά τώρα, το είδος της λογοτεχνίας που γράφει η Δημουλίδου μου είναι παντελώς αδιάφορο, παρόλα αυτά η ίδια γνωρίζει επιτυχία, πράγμα που δεν μπορεί κανείς να μην αναγνωρίσει. Καλώς η κακώς υπάρχει κόσμος εκεί έξω που διαβάζει αυτά τα βιβλία και ενδεχομένως να τα ευχαριστιέται πράγμα που σημαίνει ότι εξυπηρετούν τον σκοπό για τον οποίο δημιουργήθηκαν. Θα μπορούσα να καταλάβω τον Χρυσοστομίδη και τον καθένα αν έλεγε ότι τα βιβλία της είναι μέτρια επειδή πχ δεν έχουν αρκετή ίντριγκα ή επειδή είναι κουραστικά κ.α. αλλά δεν είπε αυτό. Ουσιαστικά απαξίωσε το λογοτεχνικό αυτό είδος (τα "άρλεκιν" κ.α.) επειδή δεν ταιριάζει με την δική του αισθητική και με τα δικά του κριτήρια για το τι είναι "καλή λογοτεχνία".Από πότε όμως χρειαζόμαστε αστυνομία της λογοτεχνίας για να κάνει διαχωρισμό σε καλό βιβλίο ή κακό; Ή μήπως ο καθένας μας δεν μπορεί να αξιολογήσει ένα βιβλίο με βάση τα δικά του κριτήρια και περιμένουμε από άλλους να μας πούνε ποια είναι η ποιοτική λογοτεχνία και ποιο το σκουπίδι; Στην τελική εσύ δεν έτυχε ποτέ να διαβάσεις κάποιο φτηνό pulp ανάγνωσμα (αστυνομικό, θρίλερ) το οποίο και να ευχαριστήθηκες; Αυτό δεν ήταν "καλό βιβλίο";