Όταν γεννήθηκε ο κινηματογράφος ήταν κάτι αξιοπερίεργο που κατέγραφε και πρόβαλε μαζικά την κίνηση (ο τοίχος που πέφτει, το τρένο, το εργοστάσιο που οι εργάτες φεύγουν ). Αυτό όπως ηταν αναμενόμενο δεν κράτησε για πολύ και μετά δανείστηκε από το θέατρο στοιχεία και έκανε αφήγηση. Ως που ο Πορτερ με την μεγάλη ληστεία στο τρένο και βέβαια ο τεράστιος Γκριφιθ αρχικά και μετά Αϊζενστάιν και Ουέλς δημιούργησαν όλα τα αφηγηματικά μέσα που κάνει το σινεμά τέχνη. Να βλέπεις τον Γουόρχολ να κοιμάσαι είναι μία ποπ υπερτιμημένη χαζομάρα όχι κινηματογράφος.
