Ειδικά για τις σχολικές γιορτές (όπου η ευαίσθητη ισορροπία "τιμώ την ιστορική στιγμή και τους αγώνες και παράλληλα αναγνωρίζω τις δυνατότητες και καλές πλευρές όλων των λαών") έχει ιδιαίτερη βαρύτητα επειδή ναι μεν κανένας δεν ακούει τίποτα συνειδητά αλλά φαίνεται ότι το "κοιμώμενο" μέρος του εγκεφάλου μας πιάνει όλα αυτά που λέγονται και δεν τα αφήνει ούτε αν μας χτυπάνε το κεφάλι με το γουδοχέρι της σκορδαλιάς αργότερα! Δεν είναι τυχαίο ότι η ιστορία που οι περισσότεροι θυμούνται είναι αυτή που μάθαμε πρώτα στο δημοτικό και ότι έτσι χτίστηκαν οι "εθνικοί μύθοι" (Παπαρηγόπουλε πες αλεύρι!)
