Τον συγχωρεμένο Νίκο ή "πονηρό" όπως τον αποκαλούσαν όλοι, τον πρωτογνώρισα το '86 που σαν έφηβοι πηγαίναμε για κατασκήνωση στη Χρυσή ή Γαιδουρονήσι και έπειτα αρκετές φορες τη δεκαετία του'90 που ηταν στα φόρτε του... Ήταν ενας άνθρωπος αυθεντικός άμεσος και φιλόξενος, απο τη στιγμή που πατούσες στο "νησί", είτε ήσουν Έλληνας είτε ξένος έκανε το παν για να νιώσεις οικεία για να λύσει κάθε ανάγκη ή πρόβλημα προέκυπτε.Του άρεσε να τον "πειράζουν" και ένιωθε το νησί σπίτι του - δεν άφηνε κανέναν να το μολύνει ή να του φερθεί άσχημα.Ήταν ενας γνήσιος έλληνας ακρίτας με ψυχή παιδιού..