#6.Νεότερη,μου φαίνεται πια 100 χρόνια πριν,ζούσα την απόλυτη τρέλα.Πάθος,καυγάδες,σεξ χωρίς αύριο,ζήλιες,χωρισμοί,επανασυνδέσεις και ξανά μανά.Όλο αυτό το δράμα το είχα ταυτίσει με τον απόλυτο έρωτα.Τελείωσε φυσικά κακήν κακώς.Δε φτάσαμε στο αυτός στο χώμα κι εγώ στη φυλακή,όπως στη Στέλλα,ας πούμε,αλλά με ρήμαξε.Παρόλα αυτά,συνέχισα να αναζητώ αυτή την παράνοια.Βιώνοντας όμως άλλες εμπειρίες,κατάλαβα πολλά πράγματα.Η σχέση με τον συγκεκριμένο άνθρωπο ήταν έτσι,γιατί ήταν αυτός που ήταν κι εγώ ήμουν ανώριμη,άπειρη,αδύναμη να θέσω τα όρια μου,κυρίως επειδή δεν τα γνώριζα.Δυστυχώς χρειάστηκε πρώτα να δω την εκτίμηση,το σεβασμό προς το πρόσωπο μου από τρίτους,για να νιώσω κι εγώ τα ίδια για μένα.Μετά βέβαια δεν υπήρχε επιστροφή.Αναζητούσα τις σχέσεις,που εγώ η ίδια κοροϊδευα σαν ξενέρωτες.Και αποδείχτηκε,ότι δεν ήταν.Διαπίστωσα ότι οι κορυφαίες στιγμές με εκείνον ήταν κορυφαίες,γιατί κάθε φορά είχαν προηγηθεί τα τάρταρα.Και στο ισόγειο να βρεθείς,όταν πριν είχες πέσει βίαια στο έβδομο υπόγειο,σαν να πίνεις κοκτέιλ σε roof garden είναι.Προτιμώ να είμαι μόνιμα στον 3ο-4ο και πού και πού να ανεβαίνω στο ρετιρέ στον 5ο.Προφανώς κάθε άνθρωπος έχει ζήσει διαφορετικά πράγματα.Η δική μου ιστορία είναι για μια δεύτερη σκέψη.Και κάτι σαν ουφ,που ήθελα να βγει από μέσα μου.
